صاحب اطفالی ز غم میسوختی

بود بس درویش و پیر و ناتوان

تا که نشکستی تنش صد ره نخست

خانهٔ او در میان دشت بود

دید موسی را که میشد سوی طور

از خدا در خواه تا هر روزیم

زانکه تا یک گرده دستم میدهد

خار باید کند هر روزی مرا

از خدای خویش آن میبایدم

چون بشد موسی و با حق راز گفت

حق تعالی گفت هرچه آن پیر خواست

لیک دو حاجت که من میدانمش

باز آمد موسی و گفت از خدا

چون دوحاجت امرت آمد از اله

مرد شد در دشت تا خار آورد

پادشاهی از قضا در دشت بود

صورتی میدید بس صاحب جمال

شاه گفتا کیست او را بارکش

شاه گفتا نیست او در خورد او

در زمان فرمود زنرا شاه دهر

چون نماز دیگری آن خارکش

دید طفلان را جگر بریان شده

باز پرسید او که مادرتان کجاست

پیر سرگردان شد و خون میگریست

گفت یا رب بر دلم بخشودهٔ

یا رب آن زن را تو میدانی همی

گفت این و رفت با عیشی چو زهر

شاه چون با شهر آمد از شکار

چون در صندوق بگشادند باز

گفت گوئی او پری دارد مگر

هین برید او را بجای خویش باز

خارکش در شهر چون بفروخت خار

دید خرسی را میان کودکان

خارکش چون خرس را آنجا بدید

گفت یا رب حاجتی ماندست و بس

خرس شد حالی چنان کز پیش بود

چون شد آن اطفال را مادر پدید

مرد را چون آن دو حاجت شد روا

ناسپاسی ترک گفت آن ناسپاس

گفت یارب تا نکو میداریم

پیش ازین از ناسپاسی میگداخت