کودکانش سنگ میانداختند

بود او در صدر آن قصر مشید

باز میراندند از رویش مگس

گفت ای مدبر که داد اینجات راه

زانکه سنگم میزدند این کودکان

خود تو صد باره ز من عاجزتری

تا ز رویت باز میراند مگس

سرنگونی تو بحق نه سرفراز

زانکه محکومی بحق نه حاکمی

دیگری را نبود از میری مجال

تا بدانی تو که یک سلطانست بس