گفت ای پرندگان نار و نور

صف کشیده جمله فی جوالسما

هم نوا و نور از بهر شماست

در جهان معرفت گردیدهاید

هم ز دام و بند بیرون جستهاید

صاحب انگشتری را راز دار

وز چنان شاهی تفقد یافتست

تا سحرگه خایه زرین میکنید

چینه از تغدوا خماصاً یافته

سایهٔ سیمرغ بر فرق شما

هرچه خواهم تا بشیر مرغ هست

می بمیرم تشنه تدبیری کنید

شد جهان بر چشمشان چون پر زاغ

زین مصیبت سوخت پر وبال من

همچو مرغی نیم بسمل مانده

پر و منقارم بخون آلودهام

خواب را شب خوش بشب میکردهام

بال و پر زین جست و جو افشاندهام

واو ندارد هیچ جز دستان نصیب

تا ازو شاهی جهانی میخورد

کو فرو آرد بیک میویز سر

در سرش چیزیست سر بر میکند

لاجرم از ننگ ما عزلت گزید

پر بریزی خویش را رسوا کنی

داد حالی شرح از زاری چو زیر

جملهٔ معنی علوی را مثال

صورتش را آخرت طیری بود

لیک تا نقد تو گردد کار هست

تا نپیوندد بتن پنهان بود

نیست خاص آن تو گردر جان تست

نقد جان با تن برابر گرددت