این حکایت از برادر باز گفت

میرزادی یوسف کنعان شهر

در نکوئی هرچه گوئی نقد او

وصف او بالای ایوان کمال

جمله شاگردان بفریاد آمده

کفشگر بودش در پدر بی ملک و مال

شد ز دست او و بر دستش بماند

گرم تر شد هر نفس در کار او

میگداخت از عشق همچون شمع زار

چون کشد چون کاه گشته کوه عشق

کودکی را دید پیش میرزاد

گفت آن کشفگر مقصود چیست

او بهم با میرزادی چون فتاد

طبع او گیرد دهد همت ز دست

کرد از مکتب نشستن بی نصیب

تا شد آن بیچاره سرگردان خویش

پس چو اخگر رفت در خاکستری

آه همچون برق جانسوز آمدش

از برای مرگ منزل برگرفت

کس فرستادش که ای زیر و زبر

گفت دل در کار تو کردم یقین

نوبت در خاک افتادن رسید

کردهمچون زر مس رخسار من

همچو آتش بی قرارم داشتی

گفت میگوید که مردم در نیاز

مرگ آمد بیتوام حاصل ز عشق

گفت اگر کردی تو دل زیر و زبر

دانهٔ دل را بدین خرمن فرست

کودکش گفتا زمانی صبر کن

تا فرستادن نباشد راه من

سینه را بشکافت دل بیرون گرفت

گفت گیر این پیش او پوشیده بر

بودش از جان یک رمق حالی بداد

او نخوانده بود هرگز آن سبق

جملهٔ مکتب ز چشمش خون گرفت

رستخیزی نقد امد حاصلش

هم بنتوانست کردن هم گرفت

هر زمانی ماتم او بیش کرد

در ره عشق از چنین طفلی کمی

ورنه تن زن جان مکن چندین ملاف

جان بده در درد کاین درمان تست

زانکه جان از زهر افتد در خوشی

تا ابد معیوب ازخود ماندهٔ

تو بمانی بی حجاب جاودان