گفت ای از شور او مست و خراب

شور و شوقت میکند شیرین و تر

تو مزاجی خشک لب پیش آمده

حوصله داری اگر میبایدت

سرفرازی کن که جان بازی تراست

عاشقی الحق گهردار آمدی

در کبودی گوهری بودی چو تیغ

جوش میزن چون بجوشی خوش دری

وانچه میجوئی بدست آوردهٔ

ذرهٔ از بی نشانم ده نشان

هین مرا این ده گر آن داری مدام

آب از تشنه چرا داری دریغ

آب او چون آتشی آمد بجوش

خشک لب تر دامنی آغشتهٔ

وز خجالت در عرق گم گشتهام

همچو ماهی ماندهام در خشک باز

ماهیان بر من همی گریند زار

کف درین اندوه بر سر میزنم

قطرهٔ میجویم از دریای او

تا که او آبی زند بر لب مرا

چون نشانم تشنگی دیگری

رو که از من آب نگشاید ترا

درس حال خویش برخواندش روان

هست سر تا بن مثال حوصله

مانده شوق قطرهٔ آن خشک لب

چاره نیست از تشنگی بر دوام

لیک هر دو معتدل میبایدت

از کمال خویشتن بیرون شود