هم ادب از پای تا سر هم هنر

گلشکر گشتی فراخ از تنگ او

مهر را زلف سیاهش سایه داد

جان بهای و دل ز دست انداختی

صیدش از هفتاد فرقت شست بود

راستی محراب عشاق آمده

ترک تازش در میان هندوئی

وز دهانش روح در ضیق النفس

زانکه کس از آب خضر آگاه نیست

پیش شاه خویش استادی بپای

کرد بسیاری همی در خود نگاه

جان بداد و آن جهان شد منزلش

گفت تا چندی کنی بر خود نگاه

گه نظاره میکنی بر موی خویش

گه نهی از پیش و گاه از پس کلاه

خودپرستی تو و یا خدمت گری

بهر خدمت از چه در پیش آمدی

بعدازین برخیز و با خود کن نشست

خود ز عشق خویش باشی بی قرار

در حقیقت خدمت خود میکنی

تو زخود دیدن نمیآئی بسر

جای خود جز دیده میبینی نکرد

چون تواند جست نزدیکی کسی