سالک اسراف کرده در طلب

گفت ای در پرده همدم آمده

ای بسر استاده قایم عرش را

گه بمیرانی و گه زنده کنی

پرتو هفت آسمان از نور تست

صور اینست ازتو تنها نفخ نور

چون دم رحمانست با صورت بهم

چون در اول صبح صوری دردمی

صعقهٔ در جان عالم افکنی

کوه برگیری بدریا درکشی

مهر و مه را روی گردانی سیاه

هر دو عالم را بدامن در نهی

باز از صور دوم در هر دو کون

آنچه ازین صورت رود در کار وبار

ای بیک دم زنده کرده عالمی

یا مرا از یکدم خود زنده کن

زین سخن تفتی بر اسرافیل زد

گفت ای از خویشتن سیر آمده

این طلب کز پرده جان تو خاست

من که عالم خردلیم آید مقیم

تو که از عالم نباشی خردلی

من که در پای دو کون افتادهام

تا جهانی خلق را بی جان کنم

این جهان و آن جهان با دم زنم

چون شوم فارغ ز چندان رستخیز

تا چو چندین کار بر عالم گذشت

تو برو تا نوحهٔ فردا کنم

سالک آمد پیش پیر پیشوا

پیر گفتش هست اسرافیل پاک

در عظیمی یک ملک همتاش نیست

وی عجب هر روز از خوف اله

ذرهٔ گر بیم او میبایدت