گفت ای پاکیزهٔ چالاک رو

وز تو بگشاید بلاشک هرچه هست

تازگی کردن طریق کار تست

زندگی چشمهٔ حیوان تراست

لاجرم هر لحظه خوشتر میروی

سر نهی اول براه آنکه قدم

جسم و جانی باطنی و ظاهری

در دو عالم با سرافتاد از تو نوح

کآبروی هرکه هست از دست تست

از تو گردد آب داده دشنهٔ

هم تواند جان من بیتاب کرد

تا بود آن یکدمم صد عالمم

آتشی برخاست زو وز آب شد

از تر اندامی نه مردی نه زنی

تر مزاجی بنی آدم ز من

میکنم پیوسته این معنی طلب

گاه از پندار گرمی میروم

گاه در بانگ و خروشم زین سبب

بی سر و بن زاتش رشکم ازین

برنیامد کارم از آبی تهی

لیک یکباری براه آسیا

گویدم بر ریگ رو ای بی ادب

دیگری را چون برم ره سوی او

عرضه دادش گوهر درج ضمیر

کار او دایم طهارت دادنست

عرش را بر آب ازان بنیاد بود

جانش از پاکی حق آگه بود

در نجاست ناپدید افتادهٔ

گر نداری مصر فرعونیت هست

یار فرعونی که هامان طالعی

جیفة اللیلی و بطال النهار

در تو خفتست و تو خوش آسودهٔ

هرچه او را میدهی خوش میخورد

سر ز دوزخ برکند در دشمنیت

چند سگ را پروری ای بیخبر

تا نگردد قوت تو بر تو حرام

همچو مردان خور طعامی گر خوری