سالک آمد پیش آتش سر زده

گفت ای مریخ طبع سر فراز

هم شهاب و برق از آثار تست

رجم شیطانی و شیطان هم زتو

روح بخش روح حیوانی توئی

از خطاب حق بهشت جان شدی

در درون سنگ و آهن ره تراست

هیزمی لعل بدخشانی کنی

عنصر عالی تو میآئی و بس

از سبک روحی خفیف مطلقی

از درخت سبز سر بیرون کنی

موسی از تو یافت راه از دورجای

زین سخن برخاست زاتش رستخیز

آب از چشمش روان شد همچو ابر

گفت من پیوسته جان سوز آمدم

دایماً در تاب و تب آتش فشان

چون بسوزم هرچه میآرم بدست

من ازین غم بر سر خاکسترم

کار من با تفت و با سوزست و بس

من ز گرمی خشک و تر نگذاشتم

تو ز من چیزی نیابی خیز رو

سالک آمد پیش پیر رهنمای

پیر گفتش هست آتش حرص وآز

جمله را در حرص زر انداختست

بس که ایمان بس که جان در باختند