چون زمین افتاد پیش آسمان

پای تا سر طاق و طارم آمده

جمله چون قطره تو دریای همه

خلق عالم را ولی نعمت توئی

خود که گشت از پیش و پس چندین که تو

لاجرم پیوسته صاحب دیدهٔ

دایمت آمد شدی محدود چیست

چند گردی در شفق آغشته تو

سیر از سیرت نگردیدی تمام

زین شد آمد مینگردی سیر تو

زاختران چندین چراغت میبرند

دست من گیر و مرا همراه کن

پرده کن از روی این مقصود باز

این همه با من ندارد هیچ کار

نی که من سر تا قدم در پردهام

نیست یک ساعت قرارم هیچ جای

جملهٔ شب مانده در آب سیاه

گر نمیبینی شفق بین والسلام

تا که میگوید درون دل درم

چند خواهم بود سرگردان چنین

لاجرم چون حلقه مانده بر درم

گوش من بگرفته میگرداندم

آسمان نیست این که طشت اخگرست

برفشاند طشت اخگر بر سرم

چرخ خواهم زد درین میدان کار

جامه در طاق از پی این داشتن

عاقبت طی کرده خواهم ماند باز

من در این راه از تو سرگردان ترم

حال خود برگفت آنچش اوفتاد

وز شفق در خون دل آغشته است

نیستی سرگشتگی را پای بست