لاجرم چون گل لبی پرخنده داشت

خاصه در وقتی که میباید گریست

میزنم یک دم که صبحی صادقم

کو درون سینه دارد آفتاب

بر طبق ننهادهام چون آسمان

گر بخندد همچو صبح آسان بود

یارم آمد رب و یارب درگذشت

گر گشایم لب و گر بندم رواست

هشت جنت گردد آنجا ذره وار

از همه سوئی یکی بینی و بس

نیست در هر دو جهان بیرون ز دوست