سالک صادق دم نیکوسرشت

گفت ای خلوت سرای دوستان

خاک روب کوی تو باغ ارم

آب حیوان خاک باشد بردرت

جملهٔ تن روحو ریحانی همه

آسیای چرخ سرگردان ترا

عالمی حوران و غلمان نقد تو

آنچه هرگز آدمی نشنیده است

آن نشان در سایهٔ تو میدهند

طوطی جان طالب معنی تو

دار حیوانی سرای زندگی

هرکجا سریست در هر دو جهان

مرغ بریانت چو خوردی زنده شد

چون می و شیر و عسل داری روان

این همه زینت که از طاعت تراست

میتوانی گر مرادرمان کنی

شد بهشت از قول سالک بیقرار

گفت ای جویندهٔ زیبا سرشت

تا بکی بینی تو زیبائی شمع

من چو در دردم مرا درمان چه سود

غیب خواهم سر بغیرم میدهد

گه زجوی میخرابم مانده

طفل را در خواب از شیری کنند

بیشتر اصحابم ابله آمدند

سلسله سازند رو یا روی من

نیستم فی الجمله جز دار السلام

هرکه پیش من فرود آورد سر

بار اول کوزه در دردی زنند

آنکه از من راه زد یک گندمش

سالکا از من چه میجوئی برو

سالک آمد پیش پیر نیک نام

پیر گفتش هست فردوس منیر

در بهشت است آفتاب لایزال

هرکه اینجا آشنائی یافت او