سالک آمد تا جناب جبرئیل

گفت ای سلطان اسرار علوم

ای برادر خواندهٔ خیل رسل

هم تو روح القدس و هم روح الامین

هم اولوالعزم از تو رفته پیش صف

حامل قرآن و تورات و زبور

خانهٔ خاص تو خدر کبریا

صد هزاران پر طاوسی تراست

انبیا را ترجمانی کردهٔ

عاجزم وز خان و مان افتادهام

در دلم دردیست ار درمانش هست

جبرئیلش گفت راه خویش گیر

ما درین دردیم همچون تو مدام

یک مقام خاص دارم از هزار

گر به انگشتی کنم زانجا گذر

این دمم سدره ست باری منتها

بر من از هیبت که آید هر نفس

زانکه کس طاقت ندارد آن سماع

تا که حمال کلام او شدم

نه توانم بار آن هرگز کشید

زین همه هیبت که بر جان منست

من نیم از خوف شاد او هنوز

تو سر خود گیر کاینجا راه نیست

سالک آمد پیش پیر راهبر

پیر گفتش هست جبریل امین

ذرهٔ گر جبرئیلی بایدت

مدتی جبریل طاعت کرد و کار

تا خدا را یاد کردن زهره داشت

باز همچندان که اول کرد کار

عمرها در طاعت و در راه شد

این همه اورا چو میبایست کرد

جبرئیل از بعد چندین ساله کار

تو زننگ خویش نندیشی دمی

یاد او مغز همه سرمایهاست

گر ملایک را نبودی یاد او