سائلی در مجمعی بر پای خاست

گفت از آن کامروز در صدق و مجاز

واو بیک جو نیست حاجتمند کس

او ز جمله فارغست از زاد وب رگ

مهتری اینست در هر دو جهان

ای دل از خون میکن از جان جام ساز

چون ترا نانی و خلقانی بود

هر که او از دست خوکان نان خورد

با سگان همسفرگی تا کی کنی

زین بخیلان درگذر مردانه وار

گر کنی زین قوم قولنجی حذر

خویش را پروانه کن وز پر مپرس

شیرنر چون دید آتش نیست چیر

تو قدم در شیر مردی نه تمام

مرد دین شو محرم اسرارم گرد

نیست از شرع نبی هاشمی

شرع فرمان پیمبر کردنست

فلسفی را شیوه زردشت دان

فلسفی را عقل کل می بس بود

در حقیقت صد جهان عقل کل

عقل را گر امر ندهد زندگی

رهبر عقلت از آن سست آمدست

عین عقل خویش را کن محو امر

عقل اگر از خمر ناپیدا شود

عقل را قل باید و امر خدای

عقل اگر جزو و اگر کل ماندت

عین عقلت چون زقل افتاد راست

علم عقل تو بفرمان رفتنست

علم جز بهر حیات حق مخوان

علم دین فقه است و تفسیر و حدیث

مرد دین صوفیست و مقری و فقیه

این سه علم پاک را مغز نجات

این سه علمست اصل و این سه منبع است

این سخن حقا که از تهدید نیست

من درین هر علم بوئی بردهام

چون بدانستم که دین اینست و بس

ترک کردم اینهمه تا سوختند

آسمان با ترک زر پشت دوتاه

این کلاه بی سرانست ای پسر

گر کلاه فقر خواهی سر ببر

این سخن دانم که طامات آیدت

کی بود یارای آن خفاش را

عقل را در شرع باز و پاک باز

تاچو عقل و شرع و شوق آید پدید

چل مقامت پیش خواهد آمدن

این چله چون در طریقت داشتی

چون بجوئی خویش را در چل مقام