بود درعهد عمر مردی قوی

خلق را در پیش خود بنشاندی

خواندن اشعار او بعد از نماز

گفت پیش او بریدم این زمان

چون عمر را دید مرد از جای جست

گفت فاروقش که تو بعد از نماز

گفت چیزی می درآید غیبیم

گفت برخوان مرد شعر آغاز کرد

شعر او در ذم نفس خویش بود

سخت دلخوش شد ز شعر او عمر

گفت این شعرم که برخواندی تمام

شعر چون اینست تا بتوانیش

شعر نیک و بد تو از خود میکنی