آن امام دین چنین گفتست راست

اهل لطف و طبع را کس در جهان

از زفانها هر سخن بیرون رود

آنکه بود او سرور پیغامبران

هست حق را گنجهای بیشمار

هم قوافی کان خوش و یکسان بود

گر قوافی را رواجی نیستی

نظم ونثری کان میان امتست

گر پیمبرمی نخواندی شعر راست

چون جهودان ساحرش میخواندند

حق تعالی گفت این بس ظاهرست

شاعری در منصب پیغامبری

آنکه باشد هر دو کونش ارزنی

حق چو گفتش نیست شاعر زان نبود

بود او هم در عرب هم در عجم

شاعران را نطق او خاموش کرد

هم فصیحان پیش او الکن شدند

باز با جبریل گفت ای محترم

هر دو عالم زیر پایش بود خاک

شعر از طبع آید و پیغامبران

روح قدسی را طبیعت کی بود

در سخن آمد بسی و اندکی

شعر گفتن همچو زر پختن بود

لیکن آن کس را که زر باشد بسی

گر بسنجی زر زر موزون بود

زر چو در میزان نمیگنجد بسی

زر بسی سختن نه بس کاری بود

چون پیمبر خواجه اسرار بود

چون بسختن در نمیآید زرش

گر زر سخته دهد مرد کریم

چون زر ناسخته او پخته بود

حاتم طی را ترازو کی نکوست

پادشا را زور بازو بس بود