عقل نعل کفش سودا ساختن

کوه کندن در دل خردل شدن

نه بتقوی نه بفتوی آمدن

پس زخود خود را منزه یافتن

پس ز هر دو نیز درویش آمدن

بی حضور آفتاب آتش شدن

هم ز عشق خویش در دام آمدن

خویشتن را زنده مرده ساختن

جزو را نادیده کل پنداشتن

خویش را بی خویش در پیش آمدن

بر امید مشک در خون آمدن

عذر کمتر ذره را غره شدن

پشهٔ را جبرئیل انگاشتن

خویش بر صد عالم دیگر زدن

خانه در سوراخ سوزن ساختن

یا چو پروانه شدن تا خوش شدن

قعر دوزخ آسمان انگاشتن

در بهشت عدن ناشاد آمدن

مرگ از پس کردن اکنون زیستن

پیش هر دردی پس پرده شدن

صد بلا چون موی در روی آمدن

پس باستقبال جباری شدن

گنج را دزدیده راهی یافتن

ذرهگی بگذاشتن گردون شدن

پیش جانان جان فشان برخاستن

در سویدا آشنائی یافتن

طفل خود را هر دو کیهان ساختن

پس ازین هر دو برون مست آمدن

پس دو عالم ناف یک آهو شدن

موی را چون قرع و انبیق آمدن

سایهٔ خود دیدن و بگریختن

پس بهیچ از جمله خشنود آمدن

در روش از آب گرد انگیختن

بر پر جبریل بر سدره شدن

هیچ را فی الجمله بی پیچ آمدن

هیچ انصاف از کسی ناخواستن

تا ابد جان پیش صورت کم شدن

چشم بر دریای اعظم داشتن

ذره ذره محو فرمان داشتن

غیر دیدن در ولا غیر آمدن

در رخ انموذجی حیران شدن

از همه تن با یک انگشت آمدن

جمله را افروختن خود سوختن

سوختن مردن همه بگذاشتن

بس بیک یک موی در کار آمدن

یا گلابی بر نجاست ریختن

زیر باران خفتن و تر ماندن

گاو و ماهی را بهم فرش آمدن

خیمه زین عالم بدان عالم زدن

در دل گل عرش جان حاصل شدن

مردمک سوراخ موری ساختن

کعبهٔ دل جستن و در خون شدن

جرم خلقان جرم خود پنداشتن

وز منی بر دوست و دشمن کوفتن

دیو را ابلیستی آموختن

هر سر موئی سنانی داشتن

سایه گشتن نیک و بد یکسان شدن

دوزخی را بر سفالی داشتن

اژدها در حقه پنهان کردنست

همچو بوتیمار بحر افتادنست

چون شکوفه از دمی افسردنست

وانگه آن حلوا ز سودا خوردنست

خویش را چون سایه بیجان دیدنست

زیر پای سگ چو خاک افتادنست

در معز خویش خود را دیدنست

در کمانی سر بسر زه بودنست

تیر را اندر کمان پوشیدنست

چون شود کوهی بزیرش مردنست

با نجاست مشک در پیچیدنست

شیشهٔ از دست طفل افتادنست

صدق صبح آشنائی دیدنست

همچو خر بر یک نسق استادنست

هم بریدن از همه پیوستگانست

قوت پیلی را بموری دادنست

وز درون پرده بیرون جستنست

جمله را سیراب احسان کردنست

گفتنت وصفیت آندادنست

هر دو لب از ما سوی اللّه بستنست

با سگان همکاسگی خوش کردنست

فانی خود باقی حق گشتنست

یک نفس مشغولی هستی بودنست

پشم را در دیده آهن کردنست

پس در آن انعام منعم دیدنست

تا ابد گردش طوافی کردنست

دیده بان راه عقبی بودنست

وز دو عالم دست کوته کردنست

وز بلای خویش ایمن بودنست

آسمان را در کمند آوردنست

هم ز جوع آخر بزاری مردنست

ازوجود و از عدم ره بستنست

ذره ذره چیز در جان بستنست

بر در دل نقب بر جان بردنست

ذره ذره روی مولی دیدنست

تو بتو در ناف عالم زادنست

پس تهی بر هیچ ره پیمودنست

شیرمردی پیش حیزی گفتنست

کوزه را با آب روشن خوردنست

پنبه و آهن بهم پیوستنست

در سقر برف سیه نادیدنست

وانچه نتوان گفت هرگز گفتنست

شرح چندینی عجایب دادنست

مصلحت نبود سخن کردن دراز

زانکه گر گویم بچربد از هزار

آن دگرها نرم تر از موم شد

بیش از این گفتن مرا امکان نبود