گفت نی تو گوش داراحوال من

حیدر کرّار با من راز گفت

گفت آخر چند باشی در بدن

ای بخود مغرور از شیخیّ خویش

جهد کن تا تو تکبّر کم کنی

رو تو ترک جامه و دستار کن

مصطفی از پیش او توفیق داشت

مصطفی آلودهٔ دنیا نبود

مصطفی سد شریعت را ببست

مصطفی را جبرئیل آمد زپیش

مصطفی در اسم اعیان آمده

مصطفی درجسم چون جان آمدهٔ

مصطفی رفته بمعراج آله

مصطفی از حق همه اسرار دید

مصطفی در راه عرفان زد قدم

مصطفی با حق تعالی راز گفت

مصطفی گفته است با ایمان بکوش

مصطفی گفته است راه راست رو

مصطفی گفته است با الله باش

مصطفی گفته است دینم دین اوست

مصطفی گفته است که حیدر جان من

مصطفی گفتا که حیدر پاک زاد

مصطفی گفتا علیّ بابها

مصطفی گفتا که ای شیر اله

مصطفی گفتا شریعت جان ماست

مصطفی گفتا که شرعم دین شده

مصطفی گفتا که درعالم منم

مصطفی گفتا که در من نیست عیب

مصطفی گفتا که حق با من بگفت

مصطفی گفتا که عالم دام اوست

مصطفی گفتا که عرفان نور من

مصطفی گفتا که نور کلّ علیست

مصطفی گفتا که کعبه کوی اوست

مصطفی گفتا که علمم اولین

مصطفی گفتا که جفرم روی تو

شیخ چون بشنید از نی این سخن

گفت تا امروز من جان باختم

با همه دود چراغ و درس وعلم

این همه ذکر ودعا با ورد نیک

مدرسه با چند مسجد ساختم

وقف بسیار و غنیمت بیشمار

این همه ظاهر بدنیا بود هیچ

رو توسود خویش از ایمان ستان

سود و سودا در درون چه بود

از درون چه چو بیرون آمدم

سالها اندر درون چه بدم

سالها من علم صوری خواند ه ام

مانده ام در چها تن غرق گناه

گر نباشد همدم تو حبّ شاه

ای گرفتار درون چه شده

تو بخود افتاده ای در چاه تن

تو رسن در حلق محکم کرده ای

رو رسن بر دست گیر و خوش برآ

ای تو شیخ و دعوی تو نادرست

گر تو دین او نداری مرده ای

این یقین عطّار دارد ازنخست

این یقین عطّار دارد از ازل

این یقین عطّار دارد همچو روز

هر که او پی رو نباشد شاه را

گر تو مردی راه او رو همچو من

هر که او در چاه تن شه را ندید

گر تو خواهی سرّچاه از من شنو

ز آنکه حیدر از درون یار گفت

هم از او یعقوب و هم موسی شنید

هم از او جبریل و هم آدم شنید

هم از او آن سالک ادهم شنید

این همه اسرار سرّ شاه بود

گر تو راه او روی و اصل شوی

هر که دین او ندارد لیوه شد

این سخن را تو مگو عطّار گفت

ای شده سر خدا خود ورد تو

در معانی از همه آگه شدی

با محمد گفت شه در صبحگاه

تو بدست مصطفی دادی نگین

آنچه حقّ باتوبگفت او باتو گفت

پس محمد گفت ای سرّ آله

مظهر سرّعجایب شاه ماست

مظهر ما شمّه ای از نام اوست

این همه اسرار اگر عطّار گفت

هر که او اسرار شه از شه شنید

هر که اسرار علی را گوش کرد

هر که گفت شاه را فرمان نبرد

هر که او با شاه ما بیعت ببست

هر که گفت شاه مادر جان نهاد

هر که او با شاه مردان بد مقیم

هر که او با شیر یزدان کرد عهد

هر که او با شاه ما باشد درست

هر که او با شاه ایمان آورد

هر که او در دین حقّ آگاه شد

هر که اودر راه عرفان زد قدم

هر که او در شرع محکم ایستاد

هر که او در راه حیدر راه رفت

هر که او در راه حیدر دید یافت

هر که او در راه حیدر شد نخست

هر که او را مرتضی ایمان نبرد

هر که او از شاه مردان روی تافت

گر تو می خواهی که باشی رستگار

رو تو فرمان خدا راگوش کن

رو تو با حقّ راز خود را بازگو

تا تو از خود کم نه ای انسان نه ای

عشق باشد گوهر دریای علم

مظهر کلّ عجایب حیدر است

ختم بادا این کتب بر نام او

درّ دریای نبوت مصطفی است

مرتضی باشد یدالله ای پسر

مرتضی میدان ولیّ حق یقین

مرتضی داده خبر از بود بود

مرتضی میدان امام راستی

راست دید و راست گفت وراست رفت

تو چو قطره سوی بحر عشق رو

تو چو قطره فرد باش ونور شو

جوی خلد و حور در این دار تو

تو ز عقل خود به یکباره گریز

رو تو خود را از میان بردار تو

رو تو خو را بازگردان از وجود

رو تو خود را در میانه نیست کن

رو ز دنیا دور شو چون مرتضی

هر که او اینجا بقای حقّ ندید

رو تو انسان باش و ازانسان شنو

راه بینان مصطفی و مرتضی

گر تو میخواهی که از ایشان شوی

رو تو این سرّ معانی گوش کن

راه ایشان گیر و فرد فرد شو

کم خور و کم گوی و کم آزار باش

می نشین با عارفان نیکخو

با محبّان علی همراز شو

هرچه بینی نیک دان و نیک بین

هرچه گوئی نیک گو ای نیک خو

بیعت نیکو تو با مظهر ببند

جهد کن تا نیک باشی در جهان

رو تو عشق آموز و صورت کن خراب

علم حق را دان و خود باهوش شو

این علوم ظاهری را ترک کن

کز علوم ظاهری جز قال نیست

از علوم ظاهری بیجان شوی

از علوم ظاهری گردی خراب

از علوم ظاهری بی او شوی

از علوم ظاهری ترسان شوی

در علوم ظاهری جز زهر نیست

دید علم ظاهری کورت کند

ای تو اسرار درون جان ما

از درون و از برون تابان شده

عرش و کرسی ذرّه ای از پرده ات

این جهان و آن جهان یک نقش تو

من که ام تاوصفت آرم بر زبان

یا امیرالمؤمنین عطّار را

یا امیرالمؤمنین جان گفته ام

یا امیرالمؤمنین با من بگو

تا شود روشن دل وجانم تمام

ای ز اوصاف تو روشن جان من

یا امیرالمؤمنین خود گفته ای

جهد کن عطّار خود را گوش دار

تو مگو پیش خران اسرار را

کار حال ماست درعالم مدام

سلسله در سلسله می رو بحق

من سبق را از علی آموختم

من سبق از کلّ کل آموختم

من زدنیا رخت خود بربسته ام

من سبق را از الاه آورده ام

من سبق را از یقینم گفته ام

من سبق از ذات او گویم مدام

من سبق گویم ز انفاس کلام

من سبق از میم گویم یا زلام

من سبق گویم ولی تو هوش دار

من که با عطّار خواهم گفت راز

چونکه عطّار این رموز از شه شنید

ای ز تو روشن همه روی زمین

من که ام تادم زنم از گفت خود

من که ام یک بندهٔ بیچاره ای

من کیم خود گردی از نعلین تو

یا علی واصل کن این بی بهر را

پس زبان بگشاد کای عطّار دین

چونکه عطّار این شنید از سرّ غیب

گر همی خواهی که یابی یار را

راه دین راه علی دان در یقین

در عجایب سرّها دارم نهان

تا بگوید حال و احوالت تمام

گرچه سرّها من بمظهر گفته ام

بعد از این خواهم سخن بسیار گفت

این کتب را مظهر حق نام کرد

بعد از این الهام با عطّار گفت

گفتمش گویم بحکم ذوالجلال