زانکه رشوت گیرد او از خلق عام

در شود در نار دوزخ بی درنگ

در نهانی گیرد او از روی بیم

مال او در دفتر خود جاکند

ضبط کردی مال ایتام از نبرد

قاضیش گفتا که مالش ضبط کن

گفت حق داده مرا خوان نعیم

وز یتیم بی پدر بیگانه کرد

پنج دیگر را بقاضی کرد رد

وین حکایت را ز مردم می نهفت

گفت کردم خرج او بی ماجرا

گفت دیگر را نگه دار ای نکو

گفت با قاضی که با ما رحم کن

برد دزد و اوفتادش در کمند

جان از این آتش بوددر تاب و تفت

با تو این دعویّ بی معنی کنند

خاطر من زین سبب افسرده است

جمله را محکم نهادم زیر ریگ

کی بدان من دست خود آلوده ام

وز غم واندوه عالم فرد باش

پیش قاضی رفت نالان و غمین

کرد قاضی ناتوان را متّهم

این چنین در شرع ما نبود غریب

سالها در محکمه دارد نشست

بر تو باشد زین حکایت حدّ روا

برامین تو برای اصل و فرع

این سخن را گفت از شرع این بعید

کار ملاّی مدرّس را بمان

این همه دنبال شیطان می روند

چون بدانستی برو کاین ره نکوست

دست از دامان حیدر بر مدار

نور حق بد از دل آگاه او

گر روی جای دگر جز چاه نیست

جهد کن تا تو برون آئی چو من

در درون گوش او کرّار گفت

تا شود روشن شب تو زین همه

در درونش آب حیوانی بود

راه عرفان را بسی فرسوده ام

من از اینها می کنم باتو صفت

رحم می ناید ترا بر حال خود

مال دنیا را همه جمع آوری

خود یقین میدان که تو ملعون روی

اوفتاده اندرو چون خار و خس

همچو حیوان در پی خوردن شده

تا به کی تو پروری این نفس را

گر تو انسانی گذر زین انجمن

می نداری هیچ در عقبی ثواب

در میان مردمان حیران شده

وین جهان را جمله پرغوغا کنی

تاجدار ملک هندستان شوی

یا فریدونی شوی با حظّ و بخت

می عدم بینی همه اعضای خویش

پس عزیزان ختم قرآنت کنند

زاد راهت مظهر درویش کن

در میان عاشقان چالاک باش

تا بیابی سرّ عرفان نو بنو

گر هزاران سال باشی رهنما

خوش دلیلی هست شاه اولیا

راه احمد دان ره یزدان و باش

گر همی خواهی که یابی سرّ جم

تادری یابی تو از دریای او

ورنه میرو تا که چون حیوان شوی

من هم از حق دارم این سرّکهن

وندر او سرّها بظاهر آرمت

عارفان کردند فهم این سخن

زین سخن دانای مامستور شد

هست او از جان و دل آگاه عشق

حال او معشوق داند چون زلال

از جهان گوی معانی را ربود

وز درون و وز برون جز رنگ نه

و آنگهی در راه حق چون خاک شو

خم معنی را به یک دم درکشد

آه و سوز و درد هم ز ایشان بود

وارهی بی شبهه از هر ذلّتی

همچو ایشان باش و با ایشان بگیر

هر که جز این راه رفت او رنج جست

پیرو شرع محمد باشد او

همچو ناصر سرور ایمان شوی

همچو منصور او نظر در شاه یافت

گر روی راه دگر شه راه نیست