عافیت از چشم سلطان دور شد

در بلا و رنج و بیماری فتاد

خادمی را خواند شاه حق شنای

پس بدو گوی ای ز شه افتاده باز

کز غم رنج تو رنجورم ز تو

تا تو رنجوری ندانم یا منم

جان مشتاقم بدو نزدیک و بس

نیستم غایب زمانی از تو من

نازنینی را چو تو بیمار کرد

همچو آتش آی و همچون دود رو

همچو آب از برق می رو برق وار

ما دو عالم بر تو گردانیم تنگ

تا به نزدیک ایاز آمد چو باد

مضطرب شد عقل دوراندیش او

گوییا در رنج دایم اوفتاد

این زمان خونم بخواهد ریختن

نه باستادم نه بنشستم ز پای

پیش از من چون رسید این جایگاه

گر درین تقصیر کردم کافرم

کی بری تو راه ای خادم درین

زانک نشکیبم دمی بی روی او

تا خبر نبود کسی را در جهان

رازها در ضمن جان مابسیست

در درون پرده آگاهم ازو

در درون با اوست جانم در میان

نیک پی بردند اسرار کهن

لاجرم در سیر رغبت یافتند

جمله همدرد و هم آواز آمدند

چون دهیم آخر درین ره داد کار

از ضعیفان این روش هرگز تمام