عذرها گفتند مشتی بی خبر

گر نگفت از صدر کز دهلیز گفت

دار معذورم که می گردد دراز

این چنین کس کی کند عنقا به چنگ

چنگ از جان باز دارد مردوار

شاید از سیمرغ اگر دیوانه نیست

چون تو با سیمرغ باشی هم چله

دوستکانی چون خوری با پهلوان

چون توانی جست گنج از آفتاب

چون روی از پای دریا تا به فرق

کار هر ناشسته رویی نیست این

سر به سر کردند از هدهد سؤال

ختم کرده بهتری و مهتری

بی پر و بی بال و نه تن نه توان

گر رسد از ما کسی، باشد بدیع

زانک نتوان شد به عمیا رازجوی

هر یکی را سوی او رغبت بدی

درنگر کو از کجا ما از کجا

کی رسد در گرد سیمرغ بلند

این به بازوی چو مائی کی بود

عشق کی نیکو بود از بددلان

راست ناید عاشقی و بددلی

پای کوبان آمد و جان بازشد

آشکارا کرد رخ چون آفتاب

پس نظر بر سایهٔ پاک او فکند

گشت چندین مرغ هر دم آشکار

سایهٔ اوست این بدان ای بی هنر

سوی آن حضرت نسب درست

چون بدانستی مکن این راز فاش

حاش لله گر تو گویی حق بود

لیک در حق دایما مستغرقی

این سخن کار فضولی کی بود

فارغی گر مردی و گر زیستی

نیستی سیمرغ هرگز سایه دار

سایه ای هرگز نماندی در جهان

اول آن چیز آشکار آنجا شود

دل چو آیینه منور نیستت

وز جمالش هست صبر لامحال

از کمال لطف خود آیینه ساخت

تا ببینی روی او در دل نگر