شیخ خرقانی که عرش ایوانش بود

مادرش از خشم شیخ آورد شور

چون بخورد آن نیم بادنجان که بود

چون درآمد شب، سر آن پاک زاد

شیخ گفتا، نه من آشفته کار

کین گدا گر هیچ بادنجان خورد

هر زمانم چون بسوزد جان چنین

هرکرا او در کشد در کار خویش

سخت کارست این که ما را اوفتاد

هیچ دانی را نه دانش نه قرار

هر زمانی میهمانی در رسد

گرچه صد غم هست بر جان عزیز

هرکه از کتم عدم شد آشکار

صد هزاران عاشق سر تیز او

جملهٔ جانها از آن آید به کار