هست ققنس طرفه مرغی دلستان

سخت منقاری عجب دارد دراز

قرب صد سوراخ در منقاراوست

هست در هر ثقبه آوازی دگر

چون بهر ثقبه بنالد زار زار

جملهٔ پرندگان خامش شوند

فیلسوفی بود دمسازش گرفت

سال عمر او بود قرب هزار

چون ببرد وقت مردن دل ز خویش

در میان هیزم آید بی قرار

پس بدان هر ثقبه ای از جان پاک

چون که از هر ثقبه هم چون نوحه گر

در میان نوحه از اندوه مرگ

از نفیر او همه پرندگان

سوی او آیند چون نظارگی

از غمش آن روز در خون جگر

جمله از زاری او حیران شوند

بس عجب روزی بود آن روز او

باز چون عمرش رسد با یک نفس

آتشی بیرون جهد از بال او

زود در هیزم فتد آتش همی

مرغ و هیزم هر دو چون اخگر شوند

چون نماند ذره ای اخگر پدید

آتش آن هیزم چو خاکستر کند

هیچ کس را در جهان این اوفتاد

گر چو ققنس عمر بسیارت دهند

سالها در ناله و در درد بود

در همه آفاق پیوندی نداشت

آخر الامرش اجل چون یاد داد

تا بدانی تو که از چنگ اجل

در همه آفاق کس بی مرگ نیست

مرگ اگر چه بس درشت و ظالمست

گرچه ما را کار بسیار اوفتاد