آخ می زد از خوشی آنجا کسی

تا تو آخ گویی بسوخت این عود زار

عشق دلبندی مرا کردست بند

عقل من بر بود و کار خویش کرد

و آتشی زد در همه خرمن مرا

کفرم آید صبر کردن زان نگار

راه چون گیرم من سرگشته پیش

صد بلا در بیش می باید گرفت

چون توانم بود هرگز راه جوی

کار من از کفر و ایمان درگذشت

آتشی در جان من از عشق اوست

هم دمم در عشق او اندوه بس

زلف او از پرده بیرونم فکند

یک نفس نشکیبم از دیدار او

حال من اینست اکنون چون کنم

پای تا سر در کدورت مانده ای

هست شهوت بازی ای حیوان صفت

مرد را از عشق تاوانی بود

کفر باشد نیست گشتن زان جمال

کرده نام او مه ناکاسته

زشت تر نبود درین عالم ازو

دانی آخر کان نکویی چون بود

حسن در غیبست، حسن از غیب جوی

نه همی دیار ماند نه دیار

عزها کلی بدل گردد به ذل

دشمنی گردد همه با یک دگر

دوستی اینست کز بی عیبی است

بس پشیمانی که ناگه گیردت