اوفتاده بود از لشگر جدا

دید بر دریا نشسته کودکی

شه سلامش کرد و درپیشش نشست

هم دلش آغشته هم جان خسته بود

من ندیدم چون تو یک ماتم زده

هفت طفلیم این زمان ما بی پدر

سخت درویش است و تنها مانده

اندر اندازم، کنم تا شب مقام

قوت ما آنست تا شب، ای امیر

تا کنم همبازیی با تو به هم

شاه اندر بحر شست اندازشد

لاجرم آن روز صد ماهی گرفت

گفت این دولت عجب دارم ز خویش

کین همه ماهی درافتادت به دام

گر ز ماهی گیر خود یابی خبر

زانک ماهی گیر تو شد پادشاه

طفل گفتش قسم خود کن آشکار

آنچ فردا صید افتد آن مرا

لاجرم من صید خود ندهم به کس

خاطر شه از پی انباز رفت

شه بانبازیش در مسند نشاند

شاه گفتا هرچ هست انباز ماست

این بگفت و همچو خود سلطانش کرد

کز کجا آوردی آخر این کمال

زانک صاحب دولتی بر من گذشت