بعد از آن بنمایدت پیش نظر

هیچ کس نبود که او این جایگاه

هیچ ره دروی نه هم آن دیگرست

باز جان و تن ز نقصان و کمال

لاجرم بس ره که پیش آمد پدید

کی تواند شد درین راه خلیل

سیر هر کس تا کمال وی بود

گر بپرد پشه چندانی که هست

لاجرم چون مختلف افتاد سیر

معرفت زینجا تفاوت یافتست

چون بتابد آفتاب معرفت

هر یکی بینا شود بر قدر خویش

سر ذراتش همه روشن شود

مغز بیند از درون نه پوست او

هرچ بیند روی او بیند مدام

صد هزار اسرار از زیر نقاب

صد هزاران مرد گم گردد مدام

کاملی باید درو جانی شگرف

گر ز اسرارت شود ذوقی پدید

تشنگی بر کمال اینجا بود

گر بیاری دست تا عرش مجید

خویش را در بحر عرفان غرق کن

گرنه ای ای خفته اهل تهنیت

گر نداری شادیی از وصل یار

گر نمی بینی جمال یار تو

گر نمی دانی طلب کن شرم دار