خسروان را ظل او سرمایه بخش

کز همه در همت افزون آمد او

من نیم مرغی چو مرغان دگر

عزلت از خلقم پدیدار آمدست

عزت از من یافت افریدون و جم

بس گدای طبع نی مرد من اند

روح را زین سگ امانی می دهم

جان من زان یافت این عالی مقام

چون توان پیچید سر از فر او

تا ز ظلش ذره ای آید به دست

بس بود خسرو نشانی کار من

سایه در چین، بیش از این برخود مخند

همچو سگ با استخوانی این زمان

خویش را از استخوان برهانیی

جمله از ظل تو خیزند این زمان

جمله از شاهی خود مانند باز

در بلا کی ماندی روز شمار