ای گرفتار تعصب مانده

گر تو لاف از عقل و از لب می زنی

در خلافت میل نیست ای بی خبر

میل اگر بودی در آن دو مقتدا

هر دو گر بودند حق از حق وران

منع را گر ناپدیدار آمدند

گر نمی آمد کسی در منع یار

گر کنی تکذیب اصحاب رسول

گفت هر یاریم نجمی روشن است

بهترین خلق یاران من اند

بهترین چون نزد تو باشد بتر

کی روا داری که اصحاب رسول

یا نشانندش به جای مصطفا

اختیار جمله شان گر نیست راست

بل که هرچ اصحاب پیغامبر کنند

تا کنی معزول یک تن را ز کار

آنک کار او جز به حق یک دم نکرد

او چو چندینی در آویزد به کار

میل در صدیق اگر جایز بدی

در عمر گر میل بودی ذره ای

دایما صدیق مرد راه بود

مال و دختر کرد بر سر جان نثار

پاک از قشر روایت بود او

آنک بر منبر ادب دارد نگاه

چون ببیند این همه از پیش و پس

باز فاروقی که عدلش بود کار

با در منه شهر را برخاستی

بود هر روزی درین حبس هوس

سرکه بودی با نمک بر خوان او

ریگ بودی گر بخفتی بسترش

برگرفتی همچو سقا مشک آب

شب برفتی دل ز خود برداشتی

با حذیفه گفت ای صاحب نظر

کو کسی کو عیب من در روی من

گر خلافت بر خطا می داشت او

چون نه جامه دست دادش نه گلیم

آنک زین سان شاهی خیلی کند

آنک گاهی خشت و گاهی گل کشید

گر خلافت از هوا می راندی

شهر هاء منکر از حسام او

گر تعصب می کنی از بهر این

او نمرد از زهر و تو از قهر او

می نگر ای جاهل ناحق شناس

بر تو گر این خواجگی آید به سر

گر کسی ز ایشان خلافت بستدی

نیست آسان تا که جان در تن بود