خواجهٔ دنیا و دین گنج وفا

آفتاب شرع و دریای یقین

جان پاکان خاک جان پاک او

خواجهٔ کونین و سلطان همه

صاحب معراج و صدر کاینات

هر دو عالم بستهٔ فتراک او

پیشوای این جهان و آن جهان

مهترین و بهترین انبیا

مهدی اسلام و هادی سبل

خواجه ای کز هرچه گویم بیش بود

خویشتن را خواجهٔ عرصات گفت

هر دو گیتی از وجودش نام یافت

همچو شبنم آمدند از بحر جود

نور او مقصود مخلوقات بود

حق چو دید آن نور مطلق در حضور

بهر خویش آن پاک جان را آفرید

آفرینش را جزو مقصود نیست

آنچه اول شد پدید از غیب غیب

بعد از آن آن نور عالی زد علم

یک علم از نور پاکش عالمست

چون شد آن نور معظم آشکار

قرنها اندر سجود افتاده بود

سالها بودند مشغول قیام

از نماز نور آن دریای راز

حق بداشت آن نور را چون مهر و ماه

پس به دریای حقیقت ناگهی

چون بدید آن نور روی بحر راز

در طلب بر خود بگشت او هفت بار

هر نظر کز حق بسوی او رسید

بعد از آن نور پاک آرام یافت

عرش و کرسی عکس ذاتش خاستند

گشت از انفاسش انوار آشکار

سر روح از عالم فکرست و بس

چون شد آن انفاس و آن اسرار جمع

چون طفیل نور او آمد امم

گشت او مبعوث تا روز شمار

چون به دعوت کرد شیطان را طلب

کرد دعوت هم به اذن کردگار

قدسیان را با رسل بنشاند نیز

دعوت حیوان چو کرد او آشکار

داعی بتهای عالم بود هم

داعی ذرات بود آن پاک ذات

ز انبیا این زینت وین عز که یافت

نور او چون اصل موجودات بود

واجب آمد دعوت هر دو جهانش

جزو و کل چون امت او آمدند

روزحشر از بهر مشتی بی عمل

حق برای جان آن شمع هدی

در همه کاری چو او بود اوستاد

گرچ او هرگز به چیزی ننگریست

در پناه اوست موجودی که هست

پیرعالم اوست در هر رسته ای

آنچ از خاصیت او بود و بس

خویش را کل دید و کل را خویش دید

ختم کرده حق نبوت را برو

دعوتش فرمود بهر خاص و عام

کافران را داده مهلت در عقاب

کرده در شب سوی معراجش روان

بوده از عز و شرف ذوالقلتین

هم ز حق بهتر کتابی یافته

امهات مؤمنین ازواج او

انبیا پس رو بدند او پیشوا

حق تعالاش از کمال احترام

سنگی از وی قدر و رفعت یافته

قبله گشته خاک او از حرمتش

بعثت او سرنگونی بتان

کرده چاهی خشک را در خشک سال

ماه از انگشت او بشکافته

بر میان دو کتف او خورشیدوار

گشته در خیر البلاد او رهنمون

کعبه زو تشریف بیت الله یافت

جبرئیل از دست او شد خرقه دار

خاک در عهدش قوی تر چیز یافت

سر یک یک ذره چون بودش عیان

چون زفان حق زفان اوست پس

روز محشر محو گردد سر به سر

تا دم آخر که بر می گشت حال

چون دلش بی خود شدی در بحر راز

چون دل او بود دریای شگرف

در شدن گفته ارحنا یا بلال

باز در باز آمدن آشفته او

زان شد آمد چون بیندیشد خرد

عقل را در خلوت او راه نیست

چون به خلوت جشن سازد با خلیل

چون شود سیمرغ جانش آشکار

رفت موسی بر بساط آن جناب

چو به نزدیک او شد از نعلین دور

باز در معراج شمغ دوالجلال

موسی عمران اگر چه بود شاه

این عنایت بین که بهر جاه او

چاکرش را کرد مرد کوی خویش

موسی عمران چو آن رتبت بدید

گفت یا رب ز امت او کن مرا

گرچه موسی خواست این حاجت مدام

لاجرم چون ترک آن خلوت کند

با زمین آید ز چارم آسمان

هندو او شد مسیح نامدار

گر کسی گوید کسی می بایدی

برگشادی مشکل ما یک به یک

باز نامد کس ز پیدا و نهان

آنچ او آنجا ببینایی رسید

چون لعمرک تاج آمد بر سرش

اوست سلطان و طفیل او همه

چون جهان از موی او پر مشک شد

کیست کو نه تشنهٔ دیدار اوست

چون به منبر برشد آن دریای نور

آسمان بی ستون پر نور شد

وصف او در گفت چون آید مرا

او فصیح عالم و من لال او

وصف او کی لایق این ناکس است

ای جهان با رتبت خود خاک تو

انبیا در وصف تو حیران شده

ای طفیل خندهٔ تو آفتاب

هر دو گیتی گرد خاک پای تست

سر برآور از گلیمت ای کریم

محو شد شرع همه در شرع تو

تا ابد شرع تو و احکام تست

هرک بود از انبیا و از رسل

چون نیامد پیش، پیش از تو یکی

هم پس و هم پیش از عالم توی

نه کسی در گرد تو هرگز رسد

خواجگی هر دو عالم تاابد

یا رسول الله بس درمانده ام

بی کسانرا کس تویی در هر نفس

یک نظر سوی من غم خواره کن

گرچه ضایع کرده ام عمر از گناه

گر ز لاتاء من بود ترسی مرا

روز و شب بنشسته در صد ماتمم

از درت گر یک شفاعت در رسد

ای شفاعت خواه مشتی تیره روز

تا چو پروانه میان جمع تو

هرک شمع تو ببیند آشکار

دیدهٔ جان را لقای تو بس است

داروی درد دل من مهرتست

بر درت جان بر میان دارم کمر

هر گهر کان از زفان افشانده ام

زان شدم از بحر جان گوهرفشان

تا نشانی یافت جان من ز تو

حاجتم آنست ای عالی گهر

زان نظر در بی نشانی داریم

زین همه پندار و شرک و ترهات

از گنه رویم نگردانی سیاه

طفل راه تو منم غرقه شده