کرد از سر معالی پرده باز

لاف می زد از کله داری خویش

چشم بربستم ز خلق روزگار

تا رسد پایم به دست پادشاه

همچو مرتاضان ریاضت کرده ام

از رسوم خدمت آگاهم برند

چون کنم بیهوده روی او شتاب

در جهان این پایگاهم بس بود

سرفرازی می کنم بر دست شاه

به که در وادی بی پایان شوم

عمر بگذارم خوشی این جایگاه

گاه در شوقش شکاری می کنم

از صفت دور و به صورت مانده باز

پادشاهی کی بر او زیبا بود

زانک بی همتا به شاهی اوست و بس

سازد او از خود ز بی مغزی سری

جز وفا و جز مدارا نبودش

یک زمان دیگر گرفتاری کند

کار او بی شک بود تاریک تر

جان او پیوسته باشد پر خطر

دور باش از وی که دوری زو خوش است

کای شده نزدیک شاهان دور باش