مرحبا ای هدهد هادی شده

ای به سرحد سبا سیر تو خوش

صاحب سر سلیمان آمدی

دیو را در بند و زندان باز دار

دیو را وقتی که در زندان کنی

خه خه ای موسیچهٔ موسی صفت

گردد از جان مرد موسیقی شناس

همچو موسی دیده ای آتش ز دور

هم ز فرعون بهیمی دور شو

پس کلام بی زفان و بی خروش

مرحبا ای طوطی طوبی نشین

طوق آتش از برای دوزخیست

چون خلیل آن کس که از نمرود رست

سر بزن نمرود را همچون قلم

چون شدی از وحشت نمرود پاک

خه خه ای کبک خرامان در خرام

قهقهه در شیوهٔ این راه زن

کوه خود در هم گداز از فاقه ای

چون مسلم ناقه ای یابی جوان

ناقه می ران گر مصالح آیدت

مرحبا ای تنگ باز تنگ چشم

نامهٔ عشق ازل بر پای بند

عقل مادرزاد کن با دل بدل

چارچوب طبع بشکن مردوار

چون به غار اندر قرار آید ترا

خه خه ای دراج معراج الست

چون الست عشق بشنیدی به جان

چون بلی نفس گرداب بلاست

نفس را همچون خر عیسی بسوز

خر بسوز و مرغ جان را کار ساز

مرحبا ای عندلیب باغ عشق

خوش بنال از درد دل داوودوار

حلق داوودی به معنی برگشای

چند پیوندی زره بر نفس شوم

گر شود این آهنت چون موم نرم

خه خه ای طاووس باغ هشت در

صحبت این مار در خونت فکند

برگرفتت سدره و طوبی ز راه

تا نگردانی هلاک این مار را

گر خلاصی باشدت زین مار زشت

مرحبا ای خوش تذرو دوربین

ای میان چاه ظلمت مانده

خویش را زین چاه ظلمانی برآر

همچو یوسف بگذر از زندان و چاه

گر چنین ملکی مسلم آیدت

خه خه ای قمری دمساز آمده

تنگ دل زانی که در خون مانده ای

ای شده سرگشتهٔ ماهی نفس

سر بکن این ماهی بدخواه را

گر بود از ماهی نفست خلاص

مرحبا ای فاخته بگشای لحن

چون بود طوق وفا در گردنت

از وجودت تا بود موئی بجای

گر درآیی و برون آیی ز خود

چون خرد سوی معانیت آورد

خه خه ای باز به پرواز آمده

سر مکش چون سرنگونی مانده ای

بستهٔ مردار دنیا آمدی

هم ز دنیا هم ز عقبی درگذر

چون بگردد از دو گیتی رای تو

مرحبا ای مرغ زرین، خوش درآی

هر چه پیشت آید از گرمی بسوز

چون بسوزی هر چه پیش آید ترا

چون دلت شد واقف اسرار حق

چون شوی در کار حق مرغ تمام

مجمعی کردند مرغان جهان

جمله گفتند این زمان در دور کار

چون بود کاقلیم ما را شاه نیست

یک دگر را شاید ار یاری کنیم

زانک چون کشور بود بی پادشاه

پس همه با جایگاهی آمدند

هدهد آشفته دل پرانتظار

حله ای بود از طریقت در برش

تیزوهمی بود در راه آمده

گفت ای مرغان منم بی هیچ ریب

هم ز هر حضرت خبردار آمدم

آنک بسم الله در منقار یافت

می گذارم در غم خود روزگار

چون من آزادم ز خلقان، لاجرم

چون منم مشغول درد پادشاه

آب بنمایم ز وهم خویشتن

با سلیمان در سخن پیش آمدم

هرک غایب شد ز ملکش ای عجب

من چو غایب گشتم از وی یک زمان

زانک می نشکفت از من یک نفس

نامهٔ او بردم و باز آمدم

هرک او مطلوب پیغمبر بود

هرک مذکور خدای آمد به خیر

سالها در بحر و بر می گشته ام

وادی و کوه و بیابان رفته ام

با سلیمان در سفرها بوده ام

پادشاه خویش را دانسته ام

لیک با من گر شما همره شوید

وارهید از ننگ خودبینی خویش

هرک در وی باخت جان از خود برست

جان فشانید و قدم در ره نهید

هست ما را پادشاهی بی خلاف

نام او سیمرغ سلطان طیور

در حریم عزت است آرام او

صد هزاران پرده دارد بیشتر

در دو عالم نیست کس را زهره ای

دایما او پادشاه مطلق است

او به سر ناید ز خود آنجا که اوست

نه بدو ره،نه شکیبایی از او

وصف او چون کار جان پاک نیست

لاجرم هم عقل و هم جان خیره ماند

هیچ دانایی کمال او ندید

در کمالش آفرینش ره نیافت

قسم خلقان زان کمال و زان جمال

بر خیالی کی توان این ره سپرد

صد هزاران سر چو گوی آنجا بود

بس که خشکی بس که دریا بر ره است

شیرمردی باید این ره را شگرف

روی آن دارد که حیران می رویم

گر نشان یابیم از او کاری بود

جان بی جانان اگر آید به کار

مرد می باید تمام این راه را

دست باید شست از جان مردوار

جان چو بی جانان نیرزد هیچ چیز

گر تو جانی برفشانی مردوار