بصدره نامهیی آغاز کردم

ز آه آتشینم نامه میسوخت

ز اشکم عالمی توفان رسیده

گه آتش با فلک بالا گرفتی

میان آب و آتش چاکر تو

ولیکن مردم چشمم عفی اللّه

سیاهی را بخون دیده بسرشت

سخنها زان چو آب زر بلندست

همه معنی او چون دُر از آنست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

نمیآید ز زیر پرده بیرون

چولاله بر سیاهی راه بسته

بخرسندی شده در زیر پرده

غلط گفتم که پیه آبه نخوردهست

دلم در کاسهٔ سر صد هوس پخت

چو تو حاضر نبودی خیره درماند

نداند خورد یک پیه آبه بی تو

مکن جور و جفای خویشتن بین

گرفتی طارم دل جای آخر

که تا پیه آبهیی آرد ترا پیش

ز شور جانم ای همخوابهٔ من

سوی من گر کنی یک تاختن تو

غلط گفتم تو شاه روزگاری

اگر پیه آبه یی سازد گدایی

اگر رغبت کنی پیه آبه بگذار

جگر گوشه تویی دل پاره داری

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

نمیدانی که با این کفّهٔ خون

گر او را هست نقد عمر در خور

ز بس کاین کفّه از دل جوی خون یافت

کنون او کفّه و خون رشته دارد

زبانه چون ز دل یافت این ترازو

چو چندین چشمهٔ خون میکند او

گرم از خون نبودی چشم پر در

اگر این چشمه گردون کم نمودی

چو چشمه می کند وزنی ندارد

چو از چشمم هزاران چشمه بارم

مرا زین چشمه خون صد شاخ خیزد

زمین دل بران چشمه بکارم

چو کِشتم را شود خرمن رسیده

هزاران دانه بر چشمم کند راه

ترا دهقانیم افسانه آید

همیشه زین زمین و چشمه بر راه

چو دایم بر سر این کشتزارم

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

نمیآید ز زیر خار بیرون

چنین در زیر خار و خون ازانست

چو گل نیست این زمان با خار سازد

ز چشم خویش بی گلبرگ رویت

ز نرگسدان چشمم گل دروده

ز دل آتش ببالا در رسیده

گلاب از چشم من سر زد بصد سوز

چه گر روشن کنی کنج خرابی

رهت از دیده چندانی زند آب

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

چو او نیلوفر بی آفتابست

اگر یابد ز خورشید رخت تاب

برارد آب از دریای سینه

توان دیدن پری در شیشه بسیار

تو درّی یا پری ای حور سرمست

بسان ماهی بی خورد و بی خواب

همی گردد ز سر تا پای چشمم

تو پنهان گشتهیی چون درّ دریا

تویی فارغ ز من عالم گرفته

اگر زین قعر بحرم برنیاری

عفی اللّه مردم چشمم که صد بار

بسی دارد درین دریا ز دل تاب

همه غوّاصی دریای خون کرد

ز دریای دلم گوهر برآورد

بسفت از نوک مژگان گوهر خویش

که تادر پیش من آیی بکاری

عفی اللّه مردم چشمم کزین سوز

چو دریای دلم پر موج خونست

درین دریا عجایب دید بسیار

چو دریا کرد غرق دلستانش

چو در دریا بسی میکرد یا رب

چو گوهر جست بسیاری ز دریا

چو درّی جست ازان دریا گزیده

درین دریا چو شد شیرین دل از تن

چو آن دُریافتی بنمود از رشک

درین دریا چو شد لب تشنه غرقاب

چو در دریا فرو شد همدم تو

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

چو رویم گونهٔ گلگون ندارد

که تا پیش تو آرد سرخ رویم

عجب در مردم چشمم بماندم

چگونه زنده می ماند درین سوز

چنین کاری چو از دل میکند او

مگر آیی بکوی ناتوانی

عفی اللّه مردم چشمم که اکنون

چو خون دل بخورد و ترک جان کرد

بمهره فال میگیرد که تابوک

اگر صد مهره گرداند برین فال

اگر یک راه شش پنجی برآید

ازین ششدر کناری گیرد آخر

چو دل شد شاه عشقت را حرمگاه

که بر بام حرم چون پاسبانی

بشکل پاسبانش نیست آرام

چو چوبک میزند هندو از آنست

سیه پوشیده همچون ابروی تست

بسی سودا بپخت از کاسهٔ سر

سیه زان شد که تن درداد بیتو

سیه زان شد که بی رویت نگه کرد

ازان در جامهٔ ماتم میان بست

سیه شد چون نظر بیتو گشادست

از آب او چو حال من تبه شد

فتاد از آتش دل سوز در وی

مگر گویی ز دریاهای پرجوش

ز دل آتش برون آمد ز چشم آب

بنور روی تو چون نیست راهیش

ز بس خون کو برآورد و فرو برد

عجب نبود سیه بودن مقیمش

سیه شد زانکه چشمش دُرفشان بود

درین ماتم چنین اندیشمندست

سیه زانست جای او و دلگیر

سیاه از آتش سوزان هجرانست

سرشک او اگر نیست آب حیوان

چو شبرو او سیه میپوشید اکنون

چو شبرو پر دلیش از حد برونست

سیه شد از بلای عشق جانسوز

ز دل چون دود بر بالا رسیدست

سیاهی را ازان دیده چو بسرشت