شه القصه ز پیش او بدر شد

بسی بگریست و بسیاری سخن گفت

که گر دستور بخشد شاهم امروز

بصحرا اسپ تازم راه جویم

چو باد صبح هر سویی شتابم

چو هست آن بت گل صد برگ جانم

شدم چون گل، بخون افگنده بی او

پدر گفت این سخن گفتار تو نیست

هر آن عاقل که این افسانه گوید

بدریا در پی گل چون نشینی

تو پی میجویی از آب، اینت سودا

چو خورد آن ماه را در آب ماهی

ترا از ماه تا ماهی تمامت

بروم آی و ز هر سویی خبر جوی

چو خسرو آن سخن بشنود از شاه

فرو بارید اشک از درد دوری

گرفت از آب چشمش پای در گل

چنان برخاست آن آتش ز بالا

بشه گفتا ز گل بی دل بماندم

دلم مرغیست بی آرام مانده

کنون از بس که در تن زد پر و بال

تنی گر یک نفس بر پای دارد

مرا زین تن نیاید پادشاهی

نخستین سر بباید افسری را

چو من بی گل سر شاهی ندارم

مرا تا گل نیاید در بر من

دلم گل بود و گل شد غرقهٔ آب

چو من هستم دل خود را طلبگار

ندانم گل ز من گم گشت یا دل

چو مل در شیشه گم شد شیشه در مل

مرا نیست این زمان گل در بر خویش

اگر عمری دوم، در کوی خویشم

چو بشنود آن سخن قیصر ز فرزند

به خسرو گفت سخت افتاد بندت

دلم خون میشود از رفتن تو

من از هجرت بخون در خفته مانده

چه گویم قصه چون گفتند بسیار

وداعش کرد حالی شاه خسرو

بسوی روم شد قیصر هم از راه

جهان افروز و فرخ بود و فیروز

چو از مه نیمهٔ ماهی بسر شد

شدند آن سروران یکسر سواره

شبانروزی بهم صحرا بریدند

مگر فیروز را شه پیش بنشاند

زهر در پایگاهش بیشتر کرد

بدو گفت از دوجانب راه دریاست

ترا باید بمشرق رفت ازین راه

که تا من سوی مغرب باز گردم

چو بشنود آن سخن از شاه، فیروز

چو شد فیروز از خسرو جدا باز

چو در طبع کسی پاکی نباشد

چو با خود برد فرخ را شه روم

ز خشم فرخ و خسرو چنان شد

نهاد از سر قدم در کوی دیگر

بدل میگفت خسرو درجهان کیست

ز فرخ خسروم در غم فرو کشت

بچیزی کمتر از فرخ نیم من

اگر فیروز نبود عالم افروز

اگر هر یک ازیشان شهریارست

مرا آن به که راه شهر گیرم

مرا باید بر شاپور رفتن

بآخر زود کشتی راروان کرد

بنیشابور آمد از ره دور

شه شاپور پیش خویش خواندش

بپرسیدش ز فرخ کو کجا شد

برای نقش گل عمری درازست

دلم آن نقش را دمساز خواندست

کنون بگشای بند و راز برگوی

زبان بگشاد فیروز سیه روز

بدان ای شمع ملک و تاج شاهان

که نتوان گفت حال خود چنان زود

چو خسرو شاه بستد عهد از ما

چو فرخ دید مردی و جمالش

ولیکن من بدل او را نبودم

ندیدم فرصتی اکنون که دیدم

گریزان گشتم از خسرو بفرجام

وزان پس هرچه رفته بود در راه

بشه گفتا کنون خسرو بدریاست

تو میباید که جویی آن نشان باز

چو شد از کارها شاپور آگاه

زهی عطار در بحر حکایت

سخن سر سبز معنی گشت از تو

چنان کردی بمعنی داستان را