که زنهار، الا مان ای شاه، زنهار

که چون زنهار دادی راز گویم

دو گوش، آنگه سوی گفتار دادش

خود او ماند ای عجب در زیر این بار

که گر چاهی کنی زیرش مکن تنگ

سراسیمه شوی در چاه افتی

کژی ننمود، و کم تا بیش برگفت

چرا گشتی بدینسان ناوفادار

فگند آنگاه در چاهش بخواری

بدرد خسروش دل گشت پس رو

دلش زیر و زبر، چون بیند آخر

مکش خود را و دل با خویش آور

نشانی جویم از ماه دل افروز

شوم گل را از آن اقلیم خواهان

دمار از وی برآرد لشگر ما