بسر برافسری روشن چو خورشید

همه بر پای مانده دست برهم

ز یکسو امردان باروی چون ماه

سر هریک ز تاب باده پر تفت

بپیش صُفّهها صف برکشیده

کشیده حلقه چون خطّ مسلسل

چو ماهی کاورد بر دست، پروین

ز رنگ می رخ گل خوی گرفته

پیاله همچو دستنبوی گردان

صراحی از میان پر تابگردن

ولیکن گشته بی شوهر زبان گز

زمی مرغ صراحی پر فشانده

ز راه گوش دیگر هوش رفته

مشام از مغز کرده دود آهنگ

ز مشک افتاده در مجلس غباری

ز دود عود و از گرد زریره

مه خورشید فر در زیر شبنم

پیاپی کرده جام می سراسر

می اندر پوست گشته پوستین دوز

ز مخلب کرده در مجلس شکر ریز

شده رّقاص، نقش آستانه

شده سرمست صورتهای دیوار

ز مستی پای کوبان مردم چشم

بنطق تلخ شورانگیز هر سوی

جهانی را بهشتی نور داده

شده می همچو گل در جام خندان

سماع جمع جان را گشته مونس

بشب خورشید در دام اوفتاده

جهانی را جهان افروز گشته

حریفان را صبوحی در رسیده

چو آتش جمله در تختی فتاده

گدازان باد پیه گردهٔ شمع

شب از زرّین طبق سرپوش کرده

ببازی خیال آورده دستان

ز آب تلخ چرب آخر نهاده

چو کوهی بر سر آتش نشسته

چو موسیقار قول بوالفتوحی

پیاله کرده از می سنگساری

گرفته راه نی با چنگ ساقی

همه مردان گران از آبگینه

شده خون در تن از مستی مباحی

قدح مهتاب میپیمود تا روز

که می درده که چون گل رفتم ازدست

گران جانی مکن دستی سبک دار

که ماه من شود زیر کبودی

که پیدا نیست هشیاریم مویی

زبی خویشی دلش ار درد برخاست