ز شهرآرای چون بگذشت یک ماه

برون از شهر باغی داشت خسرو

کشیده سی چمن، در روضهٔ او

چه حوضی، روشنی آفتابش

بهرسوی چمن آب روان بود

کشیده سر بسر در سرو آزاد

همی چندان که بالای چمن بود

چنان پربار بودی شاخساران

ز بس چستی شاخ دل گزینش

کنار چویبارش سبز خط بود

بپیش باغ قصری چون بهشتی

نهاده تخت زرّینش ز هر سوی

ز صد در جامه گوناگون فگنده

ز هر در ساخته چندان تجمّل

سرایی بود ایوان برکشیده

بپیش درش از فیروزه، تختی

مشبّک قبّهٔ زرّین والا

بهر ساعت نثار مشک کردی

کنارش را خراج هفت اقلیم

نه چندان فرش و بستر بود و جامه

سرایی چون نگارستان چین بود

نشسته گل چو ماهی بر سر تخت

یکی تاج مرصّع بر سر او

هزاران سرو بر پای ایستاده

جهان راستی بازلفشان پیچ

نقاب از شرمشان افگنده بر ماه

همه در پیش گل بر پای مانده

شبانگاهی درآمد شاهزاده

میی در ده که فردا هست نوروز

کنون باری بیا تا امشبی خوش

همه روی زمین آب زلالست

بروی دشت افگن دیده ای دوست

ز سنگ خاره آتش جست بیرون

جهان تازهست و ایام بهارست

درین موسم تماشا ناگزیرست

درین بودند با هم آن دو سرمست

فرود آمد شه خورشید ناگاه

شه زرّینه رخ فرزینه رفتار

ز چرخ وسمه رنگ و نیل اندود

سیه پوشان شب لشکر کشیده

برفتن روز شبدیزی نموده