مدار از بکر معنی حجره خالی

چرا از پرده بیرون مینیاری

بگو کز پردهشان بیرون فرستند

بجلوه آرم آن پاکیزگان را

برون آور سبک روح و سبک دست

که در رشک افگنی چرخ کهن را

که از شاخ سخن بودش سخن بر

سیه شد روز هرمز از نگاهی

بدام افتاد از آن حور پریوش

چو دانه در زمین بر جای بگذاشت

بآخر چون فتادش مرغ در دام

چو خورشیدی بپیش سایه آمد

رخی تازه لبی خندان دلی خوش

وزان شادی جهان بروی چو کاهی

دلش چون گل نمیگنجید در پوست

که تا گل خود چرا پر خنده لب داشت

که گل خندید یک ساعت نه بگریست

بدین روزت ندانم این چه شیریست

هلاهین بوکت اکنون خوش بیاید

که ابروی تو یکدم بی گره بود

که گُل از خنده بیرون آید از پوست

که جان دایه از دل زنده داری

یکی تیر آمد آخر بر نشانه

بدان خوبی ندیدم روی هرگز

دل او چون دل خود ریش کردم

کشیدم آنگهی در تنگ تیرش

از آن زلفم سیه تا بست امروز

جگر رنگی لعل من از آنست

از آن شد غمزه خون آلودم از وی

که هرمز برد پیش از من دل از من

حسابی راست چون طیار کردیم

دلی من بردم از هرمز دلی او

ندارد جنگ کاری در میانه

کنون ماهی منم سی روز هرمز

بدست خویش باید کرد هر کار

گلم من زین چنین خارش نهادم

دو بهره کردهام من کار امروز

که نتواند گشاد آن را جهانی

بغمزه لعب شیرینم نمود او

تو ای دایه نیی عاشق چه دانی

ولی مرغان شناسند آن زبانها

که او را زین نمد باشد کلاهی

که میگفت او که سر تا پا زبانم

که یک یک موی او گویی زبان داشت

که او عاشق ترست از من بصد بار

که شد مرغی که کردی خایه زرین

چو من این جوی کندم آبی آور

که ای ماه فلک را بر زمین جفت

لبت شهد و برت سیم و گُلت رخ

چنین گردد که تو امروز هستی

بکام دوستان بادی همیشه

که تا داند که بی او درچه بودی

که تا او نیز لختی بر تند سخت

چو باد از دست بگذارد ترا او

ز دست آسان رود گر هست صد گنج

نیاری پیش مردم بر طبق ریخت

که تا آن قطرهٔ باران شود دُر

زمانی با حدیث رفته آیم