چنان شد کان نیارم گفت هرگز

ز غول نفس خود مغرور مانده

که حلق چون منی برّی بدنبه

چو مرغی پیش دامم رام کردی

بنه این پنبه کرباس و کفن را

حساب گور کن ای پیرزن تو

نیم زان دست افسون چند خوانی

نترسی کو فرو افتد ز هم باز

تو برهم نه اگر بر هم بماند

بعشوه پیش پایی دیگرم نه

فسون و زرق نتوان بست بر من

چو صیدی میکشی تا برکشی دست

یکی دیگر گزین بیرون من تو

ز نیکوییش برخورداریش باد

خداوندست و در فرمانِ خویشست

که گل را همنشین باید بهاری

که چون من خار ره دارد بسی گل

مرا با گل نه عیدست و نه نوروز

اگر با شمع پرّم پر بسوزم

که نتوانی شدن با من فسون ساز

که تو گمراه را دیوست همبر

که در شومی سبق بردی ز ابلیس

ازودایه چو خر دریخ فرو ماند

شدی در سرد گویی گرم آخر

تو از من به اگر ندهم جوابت

نیارم بر تو صد بازی دگر من

دهد درجادویی بر من گوایی

نمایم جادویی خویش با تو

که بر یک خشت صد گردم بگردی

که میخوانی خدا را تو بصد نام

چنین منگر بچشم خُرد بر من

سراسیمه شود از مکر من غول

ز بیم من بتک بگریزد ابلیس

تو گل را باش اگر نه من تراام

نه یکدم همنشین گشتی تو بامن

نکردش یک سخن را بعد ازان گوش

ز گفت دایه هرمز بیش میخفت

نداد آن یک سخن آن یک جوابش

برون رفت و جدایی داد از خویش

برجعت پیش گل آمد ازان باغ

دلی برخاسته دو چشم بر در

کنار او ز خون دریا گرفته

زمین پرخون زچشم سیل بارش

چرا استادگی چندین نمایی

مرا از زندگانی سیر کردی

مگر در راه دیوی در ربودت

ترا باید فرستادن بهر کار

و یا در راه آبت در ربودست

بگو با من که تا جایت بدانم

بگو تا این گران جانیت تا کی

که خونین شد دلم در انتظارت

که سوزی سخت سوز انتظارست

کز و رخ زرد گردد عمر کوتاه

رخ گل همچو برگ زعفران دید

نبردی پیش ازین فرمان ما در

ز سر تا پای غرق دیده گشتی

ز خون دیده در جیحون نشستی

ز یکجو صابری درویش گشتی

ز رسواییم پیدا کردی ای گل

چه ناخوش گفت و با من چه جفا کرد

سر بد دارد و برگ جدایی

ندارد برگ گل چندانکه گفتم

در آخر گشت خشم آلود و خاموش

یکی را باز میندهد جوابم

نمیدارد چو دیواری سخن گوش

سخن بشنودی و خاموش بودی

سخن آید ز دیوار و ازو نه

ز گل دارد حیا خاموش از آنست

که نتوان کرد باوی هیچ بازی

نزد یکدم که سگ یامردمست این

سری دارد که بادش در کلاهست

چو باد از من گذشت و گرد کرد او

چو بادی آتشی در سر دویدش

ز نوک مژه از خون شد جگر دوز

فرو بارید از مژگان سرتیز

که پیدا شد زهرمویش خروشی

بدندان پشت دست ازجای برکند

که باگل این که داند کرد هرگز

ز درد ناامیدی جانش میسوخت

مشو در خون جان من بیکبار

که نتوان پارهیی از خود جدا کرد

دلم خون شد مرا ای دایه دریاب

نشانم از جهان دیگر نیابی

بمیرم تا جهان بر من سر آید

پشیمانی و خونخواریت باشد

چو گل از خون دل آغشته باشی

ز تف سینه جوشان گشت دایه

همانا نیستی تو شاهزاده

ندیدم سست رگ تر از تو در کار

نیاید تا سر آن نیز هرگز

دگر هرگز نخواهم گفت ازین باب

ز من سررشتهٔ این وانیابی

بجز کشتن چه خواهد بود دیگر

چو گل را می نخواهد چون کنم من

که آبی بر کلوخی بندد آخر

کرا بر گویم آخر درجهان این

که من مردن روا دارم ازین ننگ

هوای هرمزت در دل شود گرم

هوایت بو که آخر سرد گردد

فرو مگذار شیر آخر بیکبار

مشو درحلقهٔ آن خطّ مشکین

اگر جانست جان از تن بینداز

چرا از هرمزت پس هیچ بس نیست

در آخر هم فرو گوید بگوشت

نیاید باصلاح این کار هرگز

چه شورآری چو داری تنگ پسته

دلت گر برنشاند بر نشینی

بر هرمز شو و از وی خبر آر

سبویی نیز بر سنگش زن امروز

اگر او را همی خواهی سروسنگ

که بر جامه چکانی روغنی زود

بگیرد استخوانی در گلویت

لبت هرگز ندیدم نیز خندان

شده چون بلبلی پر کنده حالی

که تو هر روز غم بینی ز هرمز

درین میدان بزن گویی بشادی

که میخواهم که در عالم نمانم

عرق از روی و اشک از خشم میریخت

گل بی برگ آبی شد ز تشویر

زمانی صبح خندان بود بر گل

گهی آن میگرست و گاه این خند

ز زیر قبهٔ نیلوفری سر

سپیدی ریخت بر روی سیاهی

بنیزه حلهٔ مه در ربود او

فرو افتاد در تب ده شبانروز

که در ده روز یکتا نان نخورداو

برو زاندوه بیماریش بودی

دلی چون بحر خون و دیده چون ابر

ز تفت عشق جانش آتش گرفته

فسرده اشک بر روی از دم سرد

زبانش در دهان از کار رفته

بگل گفت ای زده در چشم جان خار

ز غم بر جان من سیلاب بستی

ز یزدان ترس دار آخر ز خود شرم

چرا بر خود نگریم همچو باران

که دور افتادهام از انگبین من

که چشمم زیر خون دارد وطنگاه

که چشمم خون دل بگریست هر شب

جوان و عاشقم بر من ببخشای

که میجوشد ز خون دل دماغم

بسر در خون مرا در گردن آمد

ازین ره کوفتن گردی نخوردی

ز آهت چنبز گردون بسودی

بسختی چند گویی پیش رویم

چو یخ سردم کنی هر دم درین کار

بخواهش کی پذیرد پوستینم

نیارم داشت چون جان دارم این درد

که این بی خویشتن با خویشتن نیست

چگونه اشک خون بنشانم از جوش

سرشک اندازد از دل بخیه برروی

نگردد به ز پند این دل نه آنست

مشو گرم و مزن بر آهن سرد

ببین بار دگر آن بیوفا را

ز گرمی همچو مومی نرم گردد

بگرمی و بنرمی نقش گیرد

کلوخ امروز کن دیگر ز سرباز

مگر چیزی فرو افتد ازین بار

بباید کرد ره را بارها راست

بیک دفعت نریزد شکر از تنگ

نیابد پختگی میوه بیک روز

حجی نیکو بسالی میتوان کرد

چو زنجیری مگر در هم زند دست

ز بی آبی بمگذارش معطّل

که بس نزدیک تخم آید ببردر

که تا شد دایه را دل زان سخن نرم