الا ای جوهر قدسی کجایی

نه در کونین و نه در عالمینی

گرت نقدست دنیی دین توداری

پس آن جامی که گویم این سخن دان

چو کار افتاده و محرم تو باشی

اگر من شعر سازم جامهٔ راز

کنون گر تو چنین کردی که گفتم

رفیقی داشتم کو حاصلی داشت

مرا گفتا چو خسرونامه امروز

اگرچه قصه ایی بس دلنوازست

اگر موجز کنی این داستان را

چو اندر راز قشر و مغز باشد

دگر توحید و نعت و پند و امثال

چو در اسرار نامه گفتهیی باز

اگرچه اوستادانی که هستند

ولیک اندک سخن گفتند از آن دست

ترا دادست این قوّت خداوند

اگر توحیدی و نعتی بگویی

چو او در حق این قصّه نکو گفت

برون کردم از آنجا انتخابی

خدا را نعت و توحیدی بگفتم

اگرچیزی ترازش رازیان داشت

سخن بعضی که چون زر نامور شد

مصیبت نامه کاندوه جهانست

بداروخانه کردم هر دو آغاز

بداروخانه پانصد شخص بودند

میان آن همه گفت و شنیدم

اگر عیبی بود، گر عیب پوشی

مصیبت نامه زاد رهروانست

جهان معرفت اسرار نامهست

مقامات طیور امّا چنانست

چو خسرونامه را طرزی عجیبست

کنون بشنو سخن تا راز گویم

که در هر نقطه صد معنی نهانست