امامت در دو کون او را روا بود

که دینش از هر دو نور جاودان داشت

چنانک از ابن عبّاسش خلافت

وگر صد، جز طریق او ندارند

دلیلم، الامیة من قریشست

قریشی را مقدّم بایدم داشت

کتاب امّتش اُمّالکتابست

شود گمنام، بحر آنگاه یابد

بجای او نشست آن بحرو او شد

قریشی و محمّد نام ازان یافت

چنان کانجا سخن حق بر عمر شد

حدیث و آیتش همبر نبودی

شد از صاحب حدیثی قامتش راست

طریقت از بهشت این مذهب آمد

بهشتش نقد دان اعداش ابلیس

بحصهٔ بوحنیفه کرد قسمت

چو دید الحق براو افشاند حالی

چو بوفت جز خرابی منزلی نیست

تویی هم مالک دین هم خلیفه

دلی داری ولیکن جان نداری

بنه سر این دو چشم راه بین را

تو یک عالم ز دو عالم نداری

یکی اندو دو میبینی تو احول

دو چشمت کوربین گر چشم داری