ترا آن دم نظر بر جوهر افتد

ترا جوهر بنزد خویش خواند

که بودی کرده در دیدار قلزم

بجز یکی مبین چه پس چه از پیش

شود اندر یقین ذرّات شیدا

دلت از اوّل و آخر خبر کن

یکی اندر یکی گر در یقینی

یکی گردد در آنجا و یکی ذات

که جانانت نبود غیر جانان

کسی داند که در عین الیقین است

عدد بنموده یکی بیشمارست

نخواهی یافت بهتر زین زمانی

که یکسانست آخر در حقیقت

که پیوسته تو درعین حسابی

وگرنه بیشکی میدان که کل اوست

دل ذرّات با خود در حسابست

یکی داری یکی پیوند جوئی

دل و جانت پر از اسرار بایست

مگو بسیار هان برخیز و سرباز

نماند هیچ اعداد و حسابت

حقیقت بود تن اینجا بکاهد

سزد کین سرّ ز جانان بشنوی باز

پس آنگه اِنَّ فی قتلی حیاتی

یقین تو بخون آغشتن تو

که آن مخفی ببینی دوست ظاهر

که آن دم باز بینی عین دیدار

خوش آن ساعت که او پاسخ نماید

هزاران جان چه باشد پیشش ایثار

که عاشق پیش اقدام تو باشد

ز من سرگشته تو مجروح و شیدا

مرا چه غم توئی جان و جهانم

نماند مر مرا در بند سوزی

که دیدستم بسی اندوه و محنت

کتاب هجر بر تو چند خوانم

که سرگردانم از دست معانی

یقین دانم که خواهد شد ضرورت

اگرچه جوهرش افشاندهام من

حقیقت زین اسیری دستگیرم

که مانده ناامید و مستمندم

که بی روی تو دل از راز ماندم

که صورت با نمود دوست پیوست

در این میدان بسرگردان چو گویست

فشاندستم در این میدان بسی دُر

بهر معنی که بُد دلجوی حضرت

که عشقش جز دل آگه ندارد

ز پیدائی در او کلّی نهان شد

بگفت و گو شده در کوی دلدار

ز بود عشق خود یک دم خبر یاب

که بنماید نشان بی نشانی

دهد بیشک ترا پاسخ در اینجا

نمود او درون پوست یابی

به بینی روی جانان در حضورت

شود اشیا بدستت ناپدیدار

وگرداند بجای خود نماند

مراد خویش حاصل یافت اینجا

مسمّا کرد و گفت این دم دم اوست

در اینجاگه چه جاس ترس و بیمَست

که این دم در همه گفت و شنوداست

کسی داند کز آن دم با حضور است

بجز جانان تو منگر از پس و پیش

حرامست از چنین جز عشقبازی

چو دیدی این زمان دیگر مزن قال

نمود عشقبازی باز دانی

وگر یارت کند با پرده بردار

که مرادن باز دیدند روی جانان

بکن چون جملهٔ مردان سجودش

همه جانان نگر در دید جان تو

چو گشتی تو فنا در حق بقاباش

که حق کلّی توکّل در سجودت

بمانده در نمود خویش حیران

تو باشی بیشکی دیدار معبود

در این ظاهر گرفتار عیانت

چو گم چیزی نکردی می چه جوئی

ز آتش نیز گویانند جمله

جمالش تا حجب برداری از پیش

ابا تست این بیان اوّلت بس

چرا در جستن و جوئی همیشه

ترا او صاحب اسرار باشد

نشاط جزو و کل در تو نوشته

که در یکّی است کلّی لیس فی الدّار

همه اینجا فکنده اندر آذر

همو اینجاگره از کار بگشود

حقیقت جمله گردون گرفتست

همی بیخود دراو پیوسته با خویش

ز بود من در اینجا سر برافراخت

کنم اندر جمال خود نظاره

نمود جمله اینجا بشکنم من

در اینجا بین که بیرون نیست اینجا

یقین برخیزد اینجا اسم تحقیق

حقیقت جان جان آید پدیدار

بود کاینجا از او جانست پیروز

که اندر جانها تابان نمود است

کز او روشن شده اینجا سراسر

از این خورشید ذرّاتند مشهور

که عکس او درون این دلم هست

چنان روشن شدم کاندر فغانم

چنان کام محو بنموداست جاوید

که خورشید است بیشک جاودانه

ابا او کرد مر سایه رفیقی

در آن خورشید کل عین بقا شد

چنان کز دید شد در نور جاوید

اگر تو مرد رازی زود سرباز

بگویم با تو کل بیشک خدا شد

بدان خورشید همچون ذرّه بشتافت

چو منصور از حقیقت راز دید او

عجب گر بود اینجا او پدیدست

بجز یکی حقیقت ننگرد او

همه ذرّات در سیرست دریاب

همی گردند در این بحر پُر در

دگر خواهد شدن کل لیس فی الدار

که خود در عنصرست او بازدیده

فتاده ذرّهها در گفتگویش

جمال دوست را بیرنج وسواس

بمانندت کسی از خواب بیدار

نمود خویش در غرقاب دیده

رهائی یافت او از بحر و غرقاب

که هستی از وجود خویش بر در

خیال بود نزد تو نفورت

بیابی اندر اینجاگه خبر تو

نمودی بینی ازمدهوشی خود

خیالی در خیالی در عیان بین