حقیقت عین معبودم تو بنگر

ز وصلم هر زمانی برخوری تو

که تا کردی مرا در جزو و کل طاق

که تا دادی رهم را بی بهانه

که تا دادی مرا اسرار جانان

که بیشک در همه گفت و شنیدی

که همچون آتش اندر باد گشتم

بهر دم بیشکی راز نهان یافت

خدائی دید در دید خدائی

برون از فتنهٔگردون فتادست

اگرچه پر بلا و رنج و ذل دید

دو همدم بود کلّی در یکی زد

ز یکی من نبودم اوّل آگاه

شدم اسرار اینجاگاه بی سر

چو حشر و نشر در یوم القیامت

امید من برآمد کل بیکبار

تو خورشیدی مه تابان جمله

که از تو دارد اینجا عز و تمکین

که راه تو نخواهد بود بازی

رسد در عاقبت او سوی منزل

بدیدی روی خوبت را بظاهر

در آخر سالکانت را وصالست

برون رفته ولی در سوی پرده

همی دون نارسیده در سوی راز

بکن مر سجن ایشان بوستان را

که تا خود در سوی وصل تو آرند

شده ذرّات تو جویان دمادم

ببینند و زنندت های و هویت

تو باشی عاقبت جانان بهشان

بمنزل در رسند اندر سلامت

که ذات کل بود آخر بمنزل