که در ذرّات عالم گشت مشهور

تعالی اللّه توئی ذات منوّر

که میپاشد چه زاهد را چه اوباش

کز آن شوقست رقّاصان گردون

که بنمودست خود در پنچ و درچار

از این معنی همی خواهم وصالی

که گوئی با تو در عین العیانم

که گوئی این زمان یارست دیده

که لال توشدست کلّی زبانها

که در دیدار حیرانست اسمم

چنان پنهان شدی بودت پدیدار

که چرخ دهر طلسم اینجا شکستم

که هر مه در ره بود تو بگداخت

که گاهی محو بودست و گهی هست

که تا پرده زجانها از چه سازی

که جانها میشود بیهوش و شیدا

که جز تو هیچ چیزی را ندیدند

که بود خویشتن درهم شکستند

عَرَفَتَ اللّه کلّی گنگ و لالند

که بیخود گشتهاند در خود مه و سال

نمودِ بود خوددر صورت ما

که از انسان مرا لایق شدستی

که تامینشکند مرجام اینجا

که تا رخ را نیارد سوی افلاک

که تادر بحر یابد عین غرقاب

مگر گوئی که آبی را برو ریز

چو در نقش خودش او کرد آباد

که او خود هست درسیلاب مانده

مگر وقتی که بنمائی رخ از چین

نیابد عقل از این معنی پشیزی

فروماندهست او در نیک و در بد

حقیقت عشق مرجانان قبولست

که او رادید خویش از لون لونست

ولیکن تا که دید از عشق توفیق

در اینجاگه دل منصور بگرفت

وز او گشتند مر ذرّات شیدا

شوی هر لحظهٔ در اتّصالش

وز آدم شد عیان کلّی هویدا

ولیکن عشق آمد شد خریدار

از آن دم بود کآدم آن دم آمد

گرفت اینجای از مه تا بماهی

حقیقت عشق راز خود نمودش

ز عشق آمد در اینجاگه پدیدار

که راز اسمها نزدش عیان بود

شراب شوق او نوشیده از عشق

در اینجا هم بدیدش نور ذات او