تو ذاتی در صفات آدم نموده

تو ذاتی در صفات آدم چرائی

خدائی لیک بر صورت نمودار

تو جانانی کنون در جان هویدا

بلند و پست با هم یار بودند

تو زیشان آمدی اینجا حقیقت

توئی آدم از آن دم یاد آور

تو نشناسی بهر معنی که گویم

تو نشناسی بخود حق را یقین هان

اگر واصل شوی هستی تو آدم

اگر آدم توئی ز آن دم دمی زن

اگر آدم توئی آندم ترا هست

بدان اینجا بقای جاودانیست

ز بی نقشی نیابی سّر جانان

تو پنهان باش تا پیدا نمائی

تو پنهان باش اینجا در نظاره

تو پنهان گرد و پنهان باش از خود

تو پنهان باش با حق بیشکی تو

ز آدم نسلی و از تو عیانی

ز هستی آدم اینجاگه ندیدی

دم آدم دم تست این بدان هان

ز آدم این دم است و آندم اینجاست

چوآدم هست دردم دم فنایست

چوآدم این جهان از دور میدید

چونور قدس حق پیرامنش بود

چو طوق نور باشد عین رحمت

نمود عشق کل بود از نمودار

همه دنیا وجود خویشتن دید

نظر میکرد جمله خویش میدید

چنان آدم بد اندر جزو و کل نور

حجاب صورتش پیوسته در دل

بمانده بود اندر نهایت

نظر میکرد خود رادید در گِل

چو حق او را همی تعلیم جان داد

همه اسمای کل حق کرد تعلیم

چو آدم باز دانست آن همه راز

سوی دنیا نظر کرد و برون شد

سوی جنّت شد آنجا گاه نادان

چو آدم در سوی جنّت رسیدش

اگرچه دیده بد از پیش جنّت

نمیدانست جنّت بود دیده

نمیدید آن جمال بی نشانی

بدیده بُد بهشت و جمله افلاک

چو طفلی گر ببیند بوستانی

جمال دلستان و بوستانش

همی بیند ولی چون گشت بالغ

چو بالغ گردد او آن باز یابد

بنشناسد جز آن جای و حوالی

برنادان مگو اسرار زنهار

تو جوهر سوی خاک ره مینداز

چو آدم یافت خود را در بهشت او

چنان مستغرق سّر ازل بود

جمال بی نشانی دید خود را

ز جنّت هر که میگوید نشانی

در این معنی بسی گفتند اسرار

در این معنی کسان بسیار گویند

نه آنست آنچه بشنیدی ز گفتار

ترا این راز مشکل مینماید

ز آب و گل نبینی جز بهانه

بهشت نقد جو از نسیه بگذر

درون جنّتی ای آدم جان

بهشت نقد و تو جویای اوئی

درون جنّتی شادان و فارغ

بقول ناکسان راهت گم آمد

درون جنّت و حوران سراسر

ایا مسکین سرگردان غمخوار

ندیدی آنچه اینجا دیدنی بود

ندیدی آنچه میبایست بتحقیق

چنین بهر خودی در خورد و در خواب

بهشت نقد داری در جهنّم

سوی جنّت دمی هرگز نرفتی

ز جنّت فارغی اندر طبیعت

عزازیلی و آدم را که زیده

سجود آدم اینجاگه نکردی

سجود آدم اینجا در یقین کن

بدان ای جان من تو از حقیقت

طبیعت دوزخیست بسیار سوزان

یقین چون طاعت و جایت بهشتست

سوی جنّت شتابان شو دمادم

تو آدم سجده کن تا جان نمائی

تو آدم سجده کن هر دم بتحقیق

توئی تحقیق آدم این دم ازتست

ز آدم این زمان دوری گرفتی

از آدم باز دان اسرار جنّات

بهر شرحی که میگویم کلام است

چرا در راه جان بی ننگ ونامی

تو پخته باش و فارغ از همه باش

بجز دلدار اینجاگه مجو تو

بجز دلدار چیزی منگر ای جان