چه اندیشی هم از کردار او تو

که دائم دیده بُد اعیان اسرار

قدمگاهی بدش از هفت گلشن

چو آب اندر همه اشیا روان بود

ز اشیا دو رو مردود جهان است

کنون هر لحظهٔ اینجا بیانی

که او بیند یقین اللّه را بس

سرش اینجاست یکسان در مناجات

ز بود لعنتی آزاد آمد

که خارج نیست اینجا از خدا او

که رحمت از خداوندست و لعنت

که بهتر داند او از رحمت اینجا

که پنداری که در کلّی همه اوست

ز ذوق عشق جانان در خطابست

از آن از بود خود حیران بماندست