منم پنهان ز عشق خویش و پیدا

نموده در حقیقت عین پرگار

در آخر راز من کلّی فزوده

منم صورت منم تحقیق جانان

نموده خویشتن هم رنج و هم ذل

که ایمن از خودی خود بمانده

چو من باشم حقیقت گفت و آشفت

اگر گوید منم از من بگوید

که این دریای پر غوغا نموده

که بنمایم در این بازار خود را

که بنمودم عیان سر طریقت

نموده از نمود چرخ و اختر

که آوردم همه در هفت گردون

که باشد پیش چشمم ذره کونین

که بنمایم ز خود اسرار جمله

که پیدا مانده و پنهان و بیچون

که بنمایم ره حکمت بمردم

که بنمایم کسان را در هدایت

که جز دیدار خود چیزی نجویم

چرا چندین ز ما حیران بمانی

که میگوید در این گفتار عطّار

ابا او رازها گفت و شنوده

دگر در پرده خواهم بردنش باز

حقیقت مر ورا گفت و شنفتم

ز ذات ما ورا گفت و شنودست

چو ما گوئیم نطقش گنگ و لالست

نمودِ راز ما ز آغاز گوئیم

منم گویندهٔ این سرّ و گفتار

برون آوردم از رنج و وبالش

همه من گفتم و او در شنیدست

که هرکس نیست خود آگاه اسرار

که حق میگوید وحق رهنمونست

کنم گویا ز پس خاموشت آریم

ببخشم جوهرت تا برنشانی

همت ما در زبان جوهر نشانیم

ندیدی غیر ما این جا تو ما باش

بفضل خود ترا بخشم بیکبار

بجنّتشان رسانم در قیامت

ترا عطّار سازم در شریعت