مگر میرفت آن روباه شادان

رسید از ناگهان نزدیک راهی

چهی بس دور و دلوی بسته بر او

درون چاه روباهش نظر کرد

درون آب عکس خود بدید او

اشارت کرد دست خود ز بالا

هر آن فعلی که او از خویش میکرد

بخود میگفت آن روباه بالا

درون باید شدن تا او ببینم

درون چاه جست او از بُن آب

چه اندر آب چه ناگه جهید او

شنای چند کرد و سُست تن شد

نه بتوانست بیرون شد از آنجا

بخود میگفت خود کردم چگویم

بدست خویش خود در چه فکندم

چو خود کردم چرا تاوان ستانم

چو خود کردم بماندم در بلا من

دریغا هیچکس فریادرس نیست

دریغ این چاه بُد کآمد به راهم

ندارد کس خبر دانم یقین من

در این چاه اوفتادم بیخبر زار

ز دستم رفت هم جان دگر زود

بسی اندیشه زینسان کرد روباه

ز ناگه غرقه شد تا جان بداد او

میان آب جان ده در حیاتت

تو آن روباه پُر مکری و تلبیس

بدیدی عکس خود برسیرت آب

که گردی ناگهان و جان دهی تو

ز دنبال صُوَر در چاه صورت

بهر نقشی که میبازی ندانی

درون چاه خواهی اوفتادن