که یارب این حجاب از پیش بردار

ندیدش جز فنا بشنو سخن راست

عجائب ماند آن پیر از غرائب

بجز دیدار یار و لیس فی الدّار

همه اندر فنای محض بُد گم

بجز عین فنا آن مؤمن پاک

نه کرّوبی و نه اشیا نه قدسی

فنا اندر فنا را دید دیدار

شده جمله فنا ا زماه و ماهی

همه پیدا شده در دوست پنهان

فنا گشته عیان عین طبیعت

که بیرون بود او از هفت گردون

شده محو عیان عین کدورت

همه اشیا ز ذاتش بیشکی گم

حقیقت گم شده او اندر آن تاب

که نی جان دید او نی چشم ونی گوش

بجز عین فنا و ذات معبود

همه ذرّات بد نه جای و ماوای

خدا را در دو عالم رهنما بین

حقیقت مغز گشته در عیان پوست

بمانده واله و حیران و شیدا

وجود خویشتن مدهوش او دید

دلم گم گشت و دیگر میندانست

وجود خویش بی نقش و نشان دید

طمع جز حق ز دید خویش بگسست

عیان خویشتن در یار میدید

که در عین عیان نی بس بُد و بیش

صفاتش دیده در انجام وآغاز

دگرباره ز رجعت پیر بربود

ولیکن پیر بد در عشق محکم

که عاشق عقل کل را مینشاند

نماند عقل را از هیچ سو راه

بداغ عشق رخ را نیل درکش

نسازد آب با آتش ضرورت

ولیکن عشق شه بیت نیاز است

ولیکن عشق سنگی لاابالیست

ولیکن عشق را تشریف پوشند

ولیکن عشق را باشد حجابی

ولیکن عشق جان افروز خواهد

ولیکن عشق جز جانان نبیند

ولیکن عشق شه بیت معان است

ولیکن عشق جان آمد ضرورت

که عشق آمد در آن دیدار قائم

وجود خود برافکن زود بشتاب

ز جان بشنو تو این معنای چون دُر

فنا شو تا بیابی زود دلدار

شوی در ذات یکتائی هویدا

دمی بیخویش در عین لقا شد

کسی باید که باشد راز دیده

ز عشق دل بگفت ای پاک غفّار