جمال حُسنِ یوسف بس لطیف است

چو اهل مصر مر او را بدیدند

چو پیدا شد جمال یوسف از دور

اگر داری توطاقت در جمالش

زلیخا گم بشد چون دید او را

ولی آن جمع بی طاقت بماندند

در آن دیدار حیران گشته مردم

هزاران خلق آنجا بیش مردند

ندید کس ورا درروی بازار

ندیدی کس ورا در سال و در ماه

سیاهی بود پیر آنجا جگرسوز

سیاهی بود امّا دل سپید او

صد و چل سال عمرش بود آن پیر

بسی اسرار سرّ معنوی داشت

درونِ خلوتِ دل بود ساکن

بِر او خلق رفتندی دمادم

دِم او بود روحانی چو عیسی

عیان اسرار سرّ لامکان داشت

بقدرِ خویش بُد در عشق واصل

بسی اسرار معنی داشت درجان

سیاهی بود روشن دل چو خورشید

قضا را صورت خوش دوست میداشت

خلایق هر که بودی صورتی خَوش

بر او آمدندی بهر دیدار

نبد شهوت مر او را هیچ برتن

بسی اورا نمودندی صورها

دم از اللّه وز دیدار میزد

چو از احوال یوسف بشنوید او

نظر کرد او جمال جاودان دید

بزد یک نعره و در پایش افتاد

خلایق جمله حیران ایستاده

برفت و پای یوسف بوسهٔ داد

که ای نور دوچشم و دیده و دل

توئی جانم که بر لب آمدستی