خدای آشکارا و نهانست

ز نور خود زمین و آسمان کرد

زکاف و نون زمین و آسمان ساخت

ز بود خویش پنهانست و پیدا

طلبکار آمده در بود بودش

بهر نقشی که میخواهد نماید

کواکب جمله سرگردان اویند

میان پردهٔ حیران بماندست

جز دیدار او چیز دگر نیست

ولی در عاقبت حیران بمانی

اگرچه عقل از ذاتش هویداست

اگرچه راه بسیاری بریدند

همه در قطره پنهانست دریاب

ز فکرت دایما پویان به فرقند

که نادانسته کس انجام و آغاز

نمییابد کسی اینجا کمالش

که او پیوسته در گفت و شنودست

فلک از شوق او پیوسته گردانست

سزد گر عین خاموشی گزینی

طلسم چرخ یکباره شکستند

ترا زین حسّ فانی در رباید

ببینی در زمان انجام و آغاز

همه در قعر بحرش باز ماندند

که گردان چون فلک مانند گوئی

درون خانهای اکنون تو دریاب

که جان اینجا بمانده در نظاره

بماند در درون پرده حیران

گهی بدر و گهی در عین راز است

گهی اندر هبوط و گه وبالند

بسرگردان شده مانند پرگار

که تا اسرار بیند جمله بازش

بمانده در تحیّر گشته غرقاب

از او پیداست این بازار تمکین

شده گردون او از جای بر جای

که نامم محو ماند در زمانه

ندید اسرارُ حیران بر درآمد

که او آسایش جان و روانست

بپاشیدست و مانده زار بر در

به هرجائی شده بهر نظاره

چه گویم جمله حیرانند و افگار

ز شوق دوست چون دیگی بجوشست

وزین دریا دلان دانند حالش

طلب کن مغز را تا کی در این پوست

از آن اسرار کل حرفی نخوانده

چرا ماندی تو چون ایشان معطّل

ولی کس نیست اینجا رهنمونت

فرو ماندی در این اسرار ظاهر

ولی دوری تو از دیدار ذاتش

نمییابی مرا او را حد و غایت

بسوی جوهر ذاتی تو رهبر

درونی و برون پیدا و هم گم

حجاب آخر دمی از جان برانداز

که ذرّاتند جمله حلقه گوشان

حقیقت نقطه و تو عین پرگار

توئی هم مونس و هم یار و غمخور

صفات جملهٔ اندر یکی تو

توئی اسرار پیدائی و پنهان

چرا اندر کف صورت اسیری

یکی بنمای جمله بی کدورت

چو بیچونی چه گویم من که چونی

قیامت میکنی جانا قیامت

که چون شرح صفاتت را بخوانم

که در شرح تو سرگردان چو گویم

ندیده هیچ چرخ سالخورده

که دیدار خود اندر وی نمودی

بگویم در حقیقت راز پنهان

حجاب خود خودی از پیش بردار

هنوزت بستهٔ عهد الستند

حزین و خسته و غمخوار ماندی

حجاب چرخ و انجم را برانداز

زمانی مرهمی نه بر دل ریش

که تو برتر ز وصف و داستانی

فرو مانده در این بحر جلالت

که او مشتق شدست ازبود ذاتت

که جز دیدار تو چیزی نگوید

اگرچه عقل کل در سیر بگداخت

که همچون عقل او حیران بماند

که فانی نیستی دیده بقایت

که او دیدست اسرار کمالت

که در یکی ترا دیدست و بشناخت

که در هر دو جهان تو شاه دارد

کسی دیگر به جز ذاتت خبر نیست

تو بنمائی بکل راز نهانی

حقیقت چون توئی عشق نهانی

تو گفتستی حقیقت تو شنوده

که جز جمله توانی کار سازی

ز صورت در صفات جان و ذاتی

ز بود خویش پیدائی و پنهان